Victoria Gische "Kochanka królewskiego rzeźbiarza"

Victoria Gische „Kochanka królewskiego rzeźbiarza”, Bellona 2014, ISBN 978-83-11-13077-7, stron 304

Tatu-Hepa, młoda dziewczyna, córka króla Mitanni, dowiaduje się, że ma zostać żoną, jedną z wielu, władcy Egiptu, Amenhotepa. Nie jest z tego powodu szczęśliwa, bo przez całe życie wychowywana była w przeświadczeniu, że Egipt jest wrogiem jej rodzinnego kraju. Jej ojciec chciał suwerennego państwa i wstydził się hołdów składanym Egiptowi. Dla swoich marzeń gotowy był poświęcić nawet własne dziecko. Jednak kiedy Tatu-Hepa przybyła na dwór, król był już bardzo chory, a ona trafiła do haremu, pełnego kobiet, wśród których czuła się obco. Ale los miał dla niej w zanadrzu niespodziankę.

Młody Amenhotep był doskonale świadomy tego, że to nie on powinien zajmować teraz tron swojego zmarłego ojca. On był drugim z kolei synem, ale pierworodny, Tutmozis, został przeznaczony do stanu duchownego i pełnił obecnie funkcję wielkiego kapłana świątyni Ptaha w Memfis. Ale Amenhotep nie jest tak uległy i pokorny, jak chcieliby go widzieć kapłani Amona. Młody król ma do spełnienia misję, którą chce się zapisać na trwałe w historii. Zaczyna od budowy nowej stolicy. Zapragnie też poślubić przeznaczoną dla jego ojca Tatu-Hepę.

Dżehutimes jest synem najsłynniejszego rzeźbiarza w Deir el-Medina. Młodzieniec po ojcu odziedziczył swój talent i wierząc, że jest on wystarczający, wyjeżdża z rodzinnego domu z myślą o zrobieniu kariery na królewskim dworze. Trafia na budowę nowego miasta, ale zostaje skierowany do ciosania kamiennych bloków, bo mało kogo obchodzi jego prawdziwy kunszt i zdolności. Pewnego dnia spotyka piękną kobietą, która przedstawia mu się jako Juni, choć tak naprawdę nazywa się Tatu-Hepa. Oboje nie będą potrafili o sobie zapomnieć, ale Dżehutimes poznaje Lejdę, którą poślubia i jest z nią szczęśliwy. I tylko myśl o doskonałej Juni nie będzie chciała go opuścić.

Victoria Gische. Niech Was nie zmyli brzmienie tego nazwiska, ponieważ autorka jest Polką; do tego z wykształcenia historykiem oraz pasjonatką średniowiecza i starożytności. To ostatnie zamiłowanie znalazło przełożenie na niniejszą powieść i muszę przyznać, że jestem pod wielkim wrażeniem. Przygotowanie merytoryczne autorki widoczne jest na każdym kroku. Doskonale poradziła sobie z oddaniem obrazu starożytnego Egiptu. Żadnego szczegółu nie pozostawiła przypadkowi i od samego początku jest jasne, że wie, o czym pisze. Sporo miejsca poświęciła Gische rewolucji religijnej, jaką zamierzał przeprowadzić Amenhotep i obawiałam się, czy nie będzie to nużące, ale na szczęście nic takiego nie miało miejsca. Plany młodego króla i to, do czego doprowadziły, przedstawione są w pełni zrozumiale i w taki sposób, że nie powinny przeszkadzać tym, którzy za nadmierną ilością danych historycznych nie przepadają. Mam tylko taką jedną małą uwagę: wydaje mi się, że troszkę mało tego romansu w romansie. Mnie nie przeszkadzały proporcje, która przyjęła pisarka, zwłaszcza że by zrozumieć nowego władcę i jego podejście do żony, co w konsekwencji popchnęło ją do romansu, trzeba wiedzieć, czym się zajmował i jakie miał priorytety. Ale mam lekkie obawy, że ktoś nastawiony tylko na historię miłosną, będzie rozczarowany jej rozmiarem.

W mojej opinii największe brawa należą się autorce za charakterystykę męskich bohaterów: Amenhotepa i Dżehutimesa. Rozterki i wątpliwości targające obydwoma mężczyznami zaprezentowała z wielką pieczołowitością, dzięki czemu ja jako czytelnik miałam wrażenie, że też je czuję. Paradoksem jest tylko to, że jeden z nich marzył o tym, z czego ten drugi nie chciał skorzystać, a jeszcze boleśniejszy fakt, jak wpłynęło to na wszystkie postaci.

Victoria Gische „Kochanką królewskiego rzeźbiarza” udowodniła, że ma coś do powiedzenia w materii powieści historycznych. Mam nadzieję, że na tej jednej pozycji w tym gatunku nie poprzestanie i da nam szansę obcowania z wykreowanymi przez nią bohaterami na tle wydarzeń dziejowych.      

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Wydawnictwu Bellona.

 Wyzwania: „Czytamy książki historyczne”, „Grunt to okładka”, „Polacy nie gęsi”.