Joanna M. Chmielewska "Mąż zastępczy"

Joanna M. Chmielewska „Mąż zastępczy”, MG 2014, ISBN 978-83-7779-183-7, stron 288

Świat Piotra właśnie został wyrwany z utartego porządku. Jego żona od niego odchodzi, i jakby tego było mało, okazuje się, że rywalem jest jego własny szef. Mężczyzna nie potrafi tego zrozumieć, wie, że czasem zdarzały im się gorsze chwile, ale tak przecież jest w każdym związku. Fakt, że dużym cieniem położyły się nieskuteczne starania o dziecko: tak bardzo chcieli, a nie wychodziło; z czasem nawet przestali już o tym rozmawiać. Wyjechał za granicę, myśląc, że chociaż sytuacja materialna będzie stabilna, ale tylko pogorszył tym wszystko.

Z marazmu wypełnionego rozmyślaniami, jak można być takim nieudacznikiem, który dodatkowo nie może znaleźć nowej pracy, choć doskonały fach ma przecież w ręku, wyrywa go pomoc wyświadczona sąsiadce. To właśnie wtedy wpada na pomysł, jak połączyć pasję, zdolności i konieczność zarabiania w jedno. Zakłada firmę, której nadaje intrygująco brzmiącą nazwę – „Mąż zastępczy”. Ma zamiar pomagać kobietom, które pozbawione mężczyzny nie radzą sobie z remontami czy innymi pracami domowymi, wymagającymi większej siły. A że zaoferował także usługi nietypowe, to i propozycji niecodziennych nie będzie mu brakowało. Marketing szeptany, czyli polecanie znajomym przez zadowolone klientki, szybko przysparza mu nowych zleceń. Każda kobieta jest inna, więc Piotr po cichu liczy też na to, że spotkania z nimi pozwolą mu lepiej pojąć, co skrywają kobiece myśli i czy mógł zapobiec odejściu Karoliny.

Joanna M. Chmielewska była jednym z moich odkryć czytelniczych zeszłego roku. Jej książki mają dla mnie klimat i magię, dzięki którym odrywam się od szarości dnia codziennego, mimo że pisarka pisze właśnie o ludziach i wydarzeniach zwyczajnych. Ale to na tym polega jej urok. Z niecierpliwością oczekiwałam jej czwartej powieści dla dorosłego czytelnika i od razu powiem, że znów zostałam oczarowana wykreowanym światem i jego bohaterami, tym bardziej że kolejny raz przeniesiemy się na chwilę do Piwnicy pod Liliowym Kapeluszem, fascynującej kawiarni, do której chciałabym choć raz trafić, by poczuć jej niepowtarzalny zapach i nastrój.

„Mąż zastępczy” to opowieść o kobietach i mężczyznach, którym czasem ze sobą nie po drodze. To opowieść o samotności, która staje się często nieodłącznym towarzyszem życia wcale nie z wyboru, choć nawet wtedy może przybrać odpychającą postać. Życie nie każdej z klientek Piotr zmieni, ale w większości pozostawi swój osobisty ślad.

Choć jak to u Chmielewskiej bywa, na pierwszym planie znajduje się wzruszenie, to nie brakowało także okazji do uśmiechu. W tym celowała Tosia ze swoim uwielbieniem do „pana męza” i skłonnością do zadawania w najmniej odpowiednich momentach wywołujących rumieniec zakłopotania u dorosłych pytań; myślę, że z jej lekcji „pierwsej”, czyli „cyscenie kolanek” sama mogłabym skorzystać. Bardzo przypadł mi też do gustu wątek Joli Czernik i jej szalonych pomysłów, w których realizacji mógł jej pomóc tylko Piotr.

Autorce udało się stworzyć naprawdę wiarygodnego bohatera. Osobiście nie znoszę takich rozmazanych, literackich facetów, co to nie radzą sobie z własnym życiem i tylko by się nad sobą użalali, zamiast podjąć jakąkolwiek walkę. Chmielewska zachowała idealne proporcje: Piotr nie jest nieczułym samcem, który uważa, że wszystko co złe, to inni, ale absolutnie nie on. Piotr wie, że na pewno zawinił, ale tęskni i cierpi, bo nie tak łatwo przekreślić wspólne życie z kimś, kto był żoną, kochanką i przyjaciółką. Jednocześnie nie przekracza granic, które sprawiłyby, że tylko by drażnił i nie dawał się lubić – w odpowiednim momencie wziął się w garść.

„Mąż zastępczy” to ciepło i z sympatia poprowadzona fabuła, którą czyta się lekko i przyjemnie, z nutką refleksji nad relacjami międzyludzkimi. Joanna M. Chmielewska przypomina, że trzeba o nie dbać, bo to jeden z naszych największych skarbów. Polecam, to powieść, którą choć przeczyta się błyskawicznie, będzie się długo pamiętać.     

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Wydawnictwu MG.

Wyzwania: „Czytamy powieści obyczajowe”, „Polacy nie gęsi”.