Charles Frazier "Szepty lasu"

Charles Frazier „Szepty lasu”, Black Publishing 2014, ISBN 978-83-7536-738-6, stron 296

W spokojne, uporządkowane i trochę nudne życie Luce brutalnym krokiem wkracza chaos. Mieszka w starej chacie, stojącej na odludziu nad jeziorem, które trzeba okrążyć, żeby dostać się do miasta. Zewsząd otaczają ją góry. Teraz musi zaopiekować się dziećmi swojej siostry, którą zamordował własny mąż. Bliźnięta nie burzą porządku o tyle, że milczą. I nie wiadomo, czy jest to skutek doznanego szoku i tego, czego były świadkami. Gorsze i bardziej niepokojące jest to, że mają dziwną skłonność do ognia, który je pociąga i fascynuje.

Dotarcie do dzieci wcale nie będzie łatwe, sprawy nie polepsza też ten ich przeszywający, patrzący jakby przez człowieka wzrok. Ciekawe również jest to, jak komunikują się między sobą. Bo Dolores i Frank są nierozłączni. I choć chata staje się ich schronieniem, wcale nie są bezpieczne. Morderca ich matki o nich nie zapomniał. W życiu Luce pojawi się jeszcze jeden mężczyzna, wnuk starego Stubblefielda, któremu towarzyszyła przed śmiercią. Czy przyzwyczajona do niezależności i samotności kobieta, opuszczona przez matkę i nie mająca wzorców, jak naprawdę powinna wyglądać rodzina i solidny związek, otworzy się na miłość?

„Szepty lasu” to trzecia powieść z Serii Kaszmirowej wydawanej przez Black Publishing. Po rewelacyjnym „Czasie Motyli” i nie mniej doskonałej „Suchej sierpniowej trawie”, miałam ogromne oczekiwania wobec książki autorstwa Charlesa Fraziera. Czy pisarz im sprostał? Nie do końca. Tym, co przeszkadzało mi najbardziej, był niespieszny rozwój akcji. Fabuła rozkręca się wolno, a wydarzenia mkną w takim tempie, jak życie w miasteczku, czyli w zasadzie toczą się sennie i mimochodem; nasunęło mi się takie spostrzeżenie, że postaci nie są kreatorami swojego losu, a bardziej przyjmują to, co ich dotyka, beznamiętnie, godząc się od raz na to, co los im zesłał. Teraźniejszość przeplata się ze wspomnieniami bohaterów i choć zakładam, że był to zabieg celowy, by stworzyć odpowiedni klimat, to jednak miejscami taka narracja mnie nużyła. Po przeczytaniu opisu książki, oczekiwałam w treści przede wszystkim emocjonującego napięcia, swego rodzaju podekscytowania, ale go nie poczułam. I nie wiem, czy faktycznie go nie było, czy tylko ja nie potrafiłam go dostrzec i zaangażować się na tyle, by czuć jakieś podenerwowanie, jak też sytuacja będzie ewoluować w kolejnych rozdziałach.

Najbardziej interesującym wątkiem wydały mi się relacje Luce z bliźniętami i od razu uprzedzę, że było mi ich stanowczo za mało. Chłopczyk i dziewczynka, skrzywdzeni podwójnie, bo nie dość, że w nagły i okrutny sposób odebrano im matkę, to jeszcze stało się to na ich oczach. Intrygowały mnie, ale zabrakło mi ich pełniejszej, pogłębionej charakterystyki psychologicznej, podanej wprost. Owszem, wielu rzeczy można się domyślać, wysnuwać własne wnioski, ale chciałabym znać zamysł autora, jego wizję tego, co działo się w głowach tych dzieci. Niedopowiedzeniem jest też dla mnie brak dokładnego wyjaśnienia, skąd ta fascynacja ogniem – aczkolwiek ten element wyszedł Frazierowi najlepiej, wywoływał dreszcze na plecach, gdy wyobrażałam sobie dwójkę malców skupionych na układaniu szczapek drewna w kształt ogniska. Jeszcze jeden motyw fabuły wywiera przejmujące wrażenie, ale myślę, że domyślicie się który, jeśli sięgniecie po „Szepty lasu”.

Bo choć mnie nie do końca porwała ta powieść – a przynajmniej nie tak, jak na to liczyłam – to nie chcę do niej zniechęcać. Tym bardziej że pomysł na fabułę był na pewno przemyślany, ale już jej odbiór będzie raczej kwestią indywidualną. Ktoś inny może przecież dostrzec coś, co mnie umknęło, a co mogłoby decydować o niepodważalnej wartości historii Luce i bliźniąt. Czasu poświęconego na lekturę też nie uznam za stracony z tego względu, iż „Szepty...” były dość odmienne od lektur, jakie zazwyczaj wybieram, a lubię być otwarta na takie doświadczenia literackie. 

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Wydawnictwu Black Publishing.

Wyzwanie: „Grunt to okładka”.