Sarah Hilary "W obcej skórze"

Sarah Hilary „W obcej skórze”, Czwarta Strona 2016, ISBN 978-83-7976-365-8, stron 544

Ośrodek dla ofiar przemocy domowej w Londynie. To tam trafiają kobiety, które znalazły w sobie siłę, by wyrwać się jakoś z zaklętego kręgu okrucieństwa, jakiego zaznawały we własnych nieraz czterech ścianach. To tam znalazła się Ayana, młoda dziewczyna okaleczona przez członków rodziny. Inspektor Marnie Rome i jej partner Noah Jake chcą ją namówić, by zeznawała przeciwko bratu, co pozwoliłoby go skazać także za inne przestępstwo. Policjanci natrafiają w ośrodku na dramatyczną sytuację: jedna z kobiet pchnęła nożem swojego męża. Hope i Leo Proctor trafiają do szpitala, skąd kobieta wkrótce później znika. Użycia noża sprawia, że detektyw Rome nieustannie wraca myślą do przeszłości i brutalnej śmierci swoich rodziców, zadźganych przez przybranego syna.

„W obcej skórze” obwołano najlepszym kryminałem 2015 r. w Wielkiej Brytanii i nagrodzono jedną z najbardziej prestiżowych nagród. Trzeba przyznać, że to niemałe osiągnięcie, jak na powieściowy debiut. Jego autorka pracowała m. in. w księgarni, w 2012 r. dostała nagrodę za opowiadanie, a niniejszą książką rozpoczęła cykl z inspektor Marnie Rome jako bohaterką wiodącą. Jako że od dłuższego czasu nie przechodzi mi ochota na kryminały, od razu po ujrzeniu zapowiedzi zainteresowałam się „W obcej skórze”, choć wiedziałam, że nie będzie to lektura łatwa – zbyt mocno przeżywam tematykę przemocy domowej, dlatego też raczej unikam utworów z tym motywem. Jak więc dałam sobie radę z tym?

Muszę stwierdzić, że Sarah Hilary pisze wyjątkowo plastycznie i obrazowo. Przy drastyczniejszych fragmentach musiałam trzymać nerwy na wodzy i powściągać wyobraźnię, choć gotowe sceny pchały mi się jak żywe przed oczy. Generalnie można powiedzieć, że śledztwo śledztwem, ale na pierwszym miejscu znajduje się przemoc domowa, które to zjawisko Hilary rozkłada na czynniki pierwsze. I z czysto technicznego punktu widzenia, tego, jakich środków użyła – zrobiła to doskonale, pokazując wszelkie bestialstwa, do których zdolny jest dopuścić się człowiek w stosunku do drugiej osoby, teoretycznie kochanej i bliskiej. Ale patrząc na to już z perspektywy ofiar, stworzył się przerażający obraz czegoś, co dla nich jest brutalną codziennością. Autorka pokazała, czym skutkuje obcowanie z przemocą od najmłodszych lat, jak jej obserwacja dewastuje psychikę, jak tworzy się błędne koło, z którego nie da się wyrwać ot tak. Ale chyba najbardziej przerażające jest to, że ani powieść, ani wszelkie dostępne dane czy analizy, nie dają odpowiedzi na pytanie, co powoduje, że niektórzy ludzie mają skłonności do przemocy i stają się katami innych...

Intrygującym fabularnie zabiegiem było to, że główna prowadząca dochodzenie, dotknęła tematy przemocy bardzo osobiście. Jej rodzina przestała istnieć, gdy przybrany brat, Stephen, pozbawił życia rodziców. Policjantka jest jedyną osobą, która odwiedza go w więzieniu, poszukując odpowiedzi na to kluczowe pytanie: dlaczego to zrobił. Nie znajduje jej... Ale przed nami, zapowiadany na jesień, drugi tom „Nie ma innej ciemności”, więc zakładam, że ten wątek na pewno będzie w nim kontynuowany.

Sarah Hilary dysponuje wszelkimi atutami, by na rynku powieści kryminalnych zagościć na dłużej. Posługuje się lekkim i przystępnym stylem; jej narracja jest płynna, z uwagi na w miarę krótkie rozdziały i sporo dialogów; sprawnie buduje intrygę; potrafi trzymać czytelnika w szachu i wzbudzić w nim różne emocje; wykreowani przez nią bohaterowie zmagają się z problemami w życiu osobistym, przez co wydają się bardziej ludzcy. Nie wiem, jak dla Was, ale dla mnie to same zalety.  

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona.