Olga Rudnicka "Były sobie świnki trzy"

Olga Rudnicka „Były sobie świnki trzy”, Prószyński i S-ka 2016, ISBN 978-83-8069-266-4, stron 360

Żony komornika stołecznego, prawnika i doradcy podatkowego żyją sobie właściwie jak w raju. Pieniędzy im nie brakuje, z czasu mężowie też ich jakoś specjalnie nie rozliczają, więc mogą go poświęcać sobie. A jednak trzy przyjaciółki, Kama, Jolka i Marta, czują, że ich egzystencja skręciła nie w tym kierunku, co chciały. Wyjście jest tylko jedno: to najlepszy moment na zmianę stanu cywilnego. Ale przez te głupie papiery, które kiedyś podpisały, a zwane intercyzą, rozwód nie wchodzi w grę. Ale gdyby tak zostać majętną wdową...? Kobiety zgodnie dochodzą do wniosku, że to wcale niegłupia myśl. Opracowują plan pozbycia się wiarołomnych małżonków, ale już przekucie zamysłu w czyn wcale nie jest takie proste, jak im się na początku wydawało...

Odkąd przewróciłam ostatnia stronę najnowszej powieści Olgi Rudnickiej, zastanawiam się nad jej fenomenem i nie mogę wyjść z podziwu. Nie ma jeszcze trzydziestu lat, a na swoim koncie już dwanaście książek, z których co jedna, to lepsza, a już trzema tomami o siostrach Sucharskich przeszła samą siebie, sprawiając, że w dziedzinie komedii kryminalnej nie ma sobie równych i jej miejscu na podium chyba nikt nie jest w stanie zagrozić. Nie wiem, jak ona to robi, bo teoretycznie przecież samo poczucie humoru – które u niej wydaje się być niewyczerpane – to trochę za mało. Ale ma też Rudnicka wszystkie inne atuty, które do jej kolejnych powieści przyciągają jak magnes. Pisze z taką lekkością, tak przystępnie, że człowiek zaczyna czytać i ani się obejrzy, jest już na końcu, a przecież wcale tego nie chciał. O właśnie, znalazłam jedyną wadę jej utworów – są zwyczajnie za krótkie. Fabuły pióra pisarki zawsze dostarczają niebywałej rozrywki i absolutnie nie przeszkadza to, że opierają się w gruncie rzeczy na podobnym schemacie konstrukcyjnym bohaterów, bo ci zazwyczaj, nawet jeśli się lubią, to nie szczędzą sobie ironii i ciętych słów. I pomysły też mają nie od parady, czego najlepszym przykładem są „Były sobie świnki trzy”.

Związek z drugim człowiekiem nigdy nie jest sprawą prostą, ale nawet jeśli nasza druga połowa czasem wkurzy nas maksymalnie, to chyba nie przychodzą nam do głowy pomysły na jej pozbycie się. A bohaterkom Rudnickiej i owszem, i jeszcze postanawiają wcielić je w życie, by ich własne nabrało wreszcie charakteru i przyniosło im utraconą wolność. Co więc wchodzi w grę? Wypadek, samobójstwo, porwanie, trucizna lub wszelkie odmiany tychże. Nie powiem, co wybrały, ale kolejny raz trzeba przyznać, że kreatywności autorce nie zabrakło. I dzięki temu czytelnicy mają wielką uciechę.  

„Były sobie świnki trzy” nie raz doprowadziły mnie do wybuchów nieopanowanego śmiechu. Rozmowy Jolki, Kamy i Marty biją wszystko na głowę. I już sam początek jest niezły, ale z każdą stroną jest coraz lepiej i pod koniec mamy prawdziwe apogeum dobrej zabawy. Ta książka ma taki magiczny moment – choć dla każdego, któremu się spodoba, może być on w innym miejscu – po którego przekroczeniu nie da się jej już odłożyć, dopóki nie ujrzy się ostatnich słów. A wtedy pojawia się żal, że to już koniec i znów trzeba czekać nie wiadomo ile na następne dzieło Rudnickiej...

Olga Rudnicka znowu stanęła na wysokości zadania. Utworami „Były sobie świnki trzy” i „Diabli nadali” pokazała, że istnieje „życie po Nataliach”, że tak to nazwę – a mam na myśli fakt, że historie o Nataliach podobały mi się najbardziej z całej jej twórczości i przez dłuższy czas bałam się, że nic nie będzie w stanie im dorównać. Na szczęście moje obawy okazały się zupełnie bezpodstawne. Te dwa tomy były genialne i wspominać je będę z sentymentem. Czekam na więcej tak wyśmienitych powieści.

Wyzwanie: „Grunt to okładka”.