Krystyna Mirek "Większy kawałek nieba"

Krystyna Mirek „Większy kawałek nieba”, Znak 2016, ISBN 978-83-240-4123-7, stron 436

Iga wraca do Polski. Z Anglii, gdzie od jakiegoś czasu pracowała, ściągnęły ją niepokojące wieści na temat ojca, który coraz bardziej pogrąża się w alkoholowym nałogu. Niespodziewanie dla samej siebie, pod wpływem impulsu, dziewczyna udaje się na rozmowę w sprawie pracy i zostaje kelnerką w jednej z restauracji na krakowskim Rynku. Jej szefem jest Wiktor, mężczyzna wzbudzający w Idze bardzo ciepłe uczucia, właściwie takie, jakich jeszcze nie zaznała. Janicki prowadzi interes, który przejął po rodzicach i chciałby, aby dzieło to było kontynuowane przez następne pokolenie, czyli jego syna, Oliwiera. Ale relacje między ojcem a dorastającym czternastolatkiem dalekie są od ideału. Wiktor obiecał jego umierającej matce Łucji, że będzie się nim opiekował, ale chyba nie do końca chodziło o taki rodzaj opieki. Dla niego Oliwier pozostał małym, nieszczęśliwym czterolatkiem, który niczego nie pojmuje z otaczającego go świata. Czy Wiktor się ocknie i dotrze do niego, jak bardzo zaniedbał tę najważniejszą w swoim życiu więź? Czy pozwoli sobie na uczucie do Igi, choć właśnie miał się zaręczyć z inną kobietą?

Krystyna Mirek to autorka, która szturmem wdarła się na rynek polskich powieści obyczajowych i radzi sobie na nim całkiem dobrze. Przeczytałam jej dwie pierwsze książki – „Polowanie na motyle” i „Prom do Kopenhagi”; później jeszcze „Pojedynek uczuć” oraz pierwszy tom sagi rodzinnej Jabłoniowy Sad, czyli „Szczęśliwy dom”. Wydaje się, że to dużo, ale i tak jest jeszcze kilka do nadrobienia. Nie będę ukrywać, że do niniejszego utworu, choć wiedziałam, jak autorka pisze i że mogę się po niej spodziewać samego dobrego, tak naprawdę najbardziej przekonała mnie okładka (tak, wiem, ale przyznajcie, że ma w sobie coś urzekającego i pociągającego)... Co natomiast sądzę o zawartości?

Na moją oceną niewątpliwie wpłynął fakt, iż ostatnio bardziej mam ochotę na kryminały i na prozę mocno wyrazistą, dostarczającą naprawdę solidnych wrażeń, dlatego też nie do końca jestem usatysfakcjonowana lekturą „Większego kawałka nieba”. Albo może inaczej - to, o czym zaraz napiszę, emocji może i dostarczało, ale we mnie wzbudzało tylko podenerwowanie i irytację, a nie na tym mi zależało. To znaczy, żeby była jasność: powieść Mirek jest dobra, dopracowana i napisana naprawdę rzetelnie, jest przyjazna stylistycznie, z wiarygodnie skonstruowanymi sylwetkami bohaterów. Tyle że właśnie o nich mi chodzi. Odebrałam ich nie jako postaci fikcyjne, tylko jako ludzi z krwi i kości, takich, jakich mogłabym spotkać w rzeczywistości – to zaleta, ale już rodzaj odczuć, jakie wywoływali, nie rzucał na kolana. Nie mam zastrzeżeń do Igi; spodobała mi się także pani Marysia, jako symbol takiej troskliwej, ale ciągle jeszcze młodej duchem, babci; przypadł mi do gustu również Oliwier, tym bardziej że to postać niejednoznaczna i taka, powiedziałabym, warstwowa – dopiero po zdjęciu tych wierzchnich można było dostrzec go takim, jakim był naprawdę. Natomiast Wiktor i jego otoczenie... Choć on sam jest przedstawiany jako mężczyzna zdecydowany, o własnym zdaniu i zasadach, od których trudno go odwieść, nawet może trochę jako człowiek szlachetny, a już na pewno jako ten, do którego kobiety ciągną jak do miodu, a on im nie ulega, i wierny jest tej jednej, to mnie osobiście skrajnie irytował i jawił mi się przede wszystkim jako postać, która łatwo dawała sobą manipulować. Pewnie nie taki był zamysł pisarki, ale tak go odebrałam. Może wynikało to też z faktu, jak zachowywały się dwie kobiety, teoretycznie mu najbliższe – matka i dziewczyna, Natalia. Obie twierdziły, że chcą tylko jego dobra, ale już metody, do jakich skłonna była się posunąć szczególnie ta druga, pozostawiały wiele do życzenia. Najbardziej denerwowały mnie jej plany w stosunku do Oliwiera i dziwiło to, jak bardzo zależało jej na związku bez uczucia – wygodę materialną stawiała ponad to, co czuł do niej Wiktor. Miała pewne przebłyski, które świadczyły o tym, że nie jest tak do końca wyrachowana, a jednak nie wahała się przed niczym, byle osiągnąć założony cel. Wspomnę jeszcze tylko, jak rozczarowała mnie w ostatnich scenach pani Wanda, choć na początku zapowiadała się jako całkiem sympatyczna, życiowo nastawiona bohaterka.

Bardzo skupiłam się na zachowaniu bohaterów, ale chciałam wyjaśnić przystępnie, co mi w nich nie leżało, byście nie pomyśleli, że czepiam się bez powodu. Ale podkreślę raz jeszcze, to moje bardzo osobiste odczucia, ktoś inny może spojrzeć na nich z zupełnie odmiennej perspektywy. Natomiast chcąc zaznaczyć, że powieść nie jest w moich oczach całkiem skreślona, dodam, że i tak jestem ciekawa, jak potoczą się dalsze losy postaci wykreowanych przez Krystynę Mirek, więc będę chciała sięgnąć po drugi tom – „Wszystkie kolory nieba” (ale najbardziej interesuje mnie los Oliwiera i rodziny pani Marysi).

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Wydawnictwu Znak.