Pierre Lemaitre "Koronkowa robota"

Pierre Lemaitre „Koronkowa robota”, Muza 2015, ISBN 978-83-7758-996-0, stron 416

Camille Verhoeven nawet nie przypuszcza, że ma przed sobą być może najtrudniejsze śledztwo w swojej karierze. Podwójna zbrodnia w jednym z podparyskich loftów rodzi przekonanie, że ma do czynienia z mordercą wyjątkowo perwersyjnym i brutalnym. Udaje mu się powiązać to morderstwo z inną niewyjaśnioną sprawą – elementem wspólnym jest odcisk palca wykonany pieczątką. Camille jest coraz bardziej przekonany, że morderca za źródło inspiracji obrał literaturę kryminalną – jego zbrodnie idealnie naśladują te opisane w klasykach gatunku. „Czarna Dalia” i „American Psycho” – to na pewno, ale jakie jeszcze książki może wykorzystać?

Morderstwa rozbudzają zainteresowanie opinii publicznej, ale Verhoeven nie chce rozmawiać z prasą. Mimo to, jeden z dziennikarzy na bieżąco opisuje postępy w śledztwie, co nie podoba się, delikatnie mówiąc, przełożonym Camille’a. Tak więc inspektor ma na głowie nie tylko zagadkę dotychczasowych zabójstw wynikających z literatury, możliwego szpiega w szeregach śledczych, ale i natrętnych przedstawicieli mediów. A na dodatek jego ukochana żona jest w ciąży, a on nie może poświęcić jej tyle czasu, ile by chciał.

Jestem wielka, naprawdę. Nie ma to jak zaczynać trylogię od ostatniego tomu, brawa. Żartuję. Ale tylko trochę. Bo tak właściwie już polskie przekłady wcale nie ukazują się w kolejności oryginalnej i wcześniejsza „Ofiara” powinna być po „Koronkowej robocie”. Po skończeniu lektury przeczytałam opisy dwóch pozostałych książek składających się na trylogię i naprawdę dobrze, że zrobiłam to w takim momencie, a nie wcześniej, ponieważ zepsułabym sobie odbiór zakończenia. Dlatego też uważam, że okładkowy opis poszedł o jedno zdanie za daleko, zbyt wiele zdradza. Osoba, która tak jak ja, nie zna innych książek autora, przeczyta te streszczenia, powiąże fakty i kluczowy element „Koronkowej...” straci na swojej mocy. Ale jeśli już jestem przy zakończeniu, to już dawno nie zdarzyła mi się taka sytuacja, że nie chciałam się  do niego zbliżać (mimo że lektura gnała swoim rytmem i w pewnym momencie nie sposób było się już oderwać). Okropnie się bałam tego, co nastąpi, a i tak poczułam się zszokowana, że tymi ostatnimi obrazami, tym, co autor to zrobił. I bardzo trudno było zasnąć po czymś takim... 

Pierre Lemaitre to nazwisko, które przewija się na książkowych blogach, a towarzyszą mu wysoce pochlebne opinie. Jeden z moich ulubionych pisarzy polskich, Zygmunt Miłoszewski, twierdzi nawet, że nie ma obecnie lepszych kryminałów od tych pióra Francuza. Hm, nie wiem, czy do końca zgadzam się z autorem rewelacyjnego „Ziarna prawdy” czy „Gniewu”, ale rzeczywiście coś w prozie Lemaitre’a jest. Ale co? Tego nie wyjaśnię, bo sama nie jestem pewna. „Koronkowa robota” jest wyjątkowo drastyczna, makabryczne opisy powodują wędrówki żołądka do gardła, a ja, mięczak odwracający wzrok od nawet odrobinę krwawych scen w filmach, nie odłożyłam tej książki, mało tego, chcę poznać pozostałe jego autorstwa. Masochizm...?

Tak właściwie to zdecydowałam się na tę powieść ze względu na zabieg użyty w fabule, to naśladownictwo literackich zbrodni. Uznanie dla Lemaitre’a za oryginalny pomysł, choć jednocześnie trzeba przyznać, że bardzo przerażający – pozostaje mieć nadzieję, że rzeczywiści psychopaci, tacy jak ten książkowy, nie są tacy oczytani i nie wpadnie im do głowy w klasykach kryminału szukać „weny”.

Wspomniałam o zakończeniu, o świeżości fabuły, podkreślę jeszcze na koniec, że „Koronkową robotę” – mimo masakrycznych fragmentów, których scenerii wolałam sobie zbyt dokładnie nie wizualizować – dobrze się czyta. Zasługa w tym oczywiście stylu francuskiego pisarza oraz punktów zwrotnych w przebiegu akcji. Lemaitre wie, co robić, by czytelnik pozostawał cały czas w napięciu. A bez tego nie obejdzie się żaden dobry kryminał. „Koronkowa robota” nim jest. Nie mam żadnych wątpliwości. Pamiętajcie tylko o jednym: to nie jest powieść dla ludzi o słabych nerwach, wrażliwych i delikatnych. Ja wprawdzie dałam radę, ale o tych opisach to jednak wolę zapomnieć.  

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza.