Natalia Sońska "Garść pierników, szczypta miłości"

Natalia Sońska „Garść pierników, szczypta miłości”, Czwarta Strona 2015, ISBN 978-83-7976-339-9, stron 364

Hanna Bielska na pierwszy rzut oka wygląda na pewną siebie kobietę sukcesu. Wie, czego chce, jest świadoma swojej wartości, nie boi się sięgać po to, co jej się należy. Ale tak naprawdę to tylko część obrazka. Położenie nacisku na rozwój zawodowy, na karierę, jest wynikiem nieudanego związku. Gdy przed kilku laty rozstawała się z Markiem, obiecała sobie, że więcej się nie zakocha, bo po co jej to? Relację ze swoim byłym opiera teraz na przyjaźni; gorzej, że jego żona jest jej szefową, więc o sympatycznym porozumieniu mowy raczej nie ma. O awansie chyba też nie i jak na razie Hania jest skazana na poprawianie cudzych tekstów, mimo że tak bardzo chciałaby pisać swoje. Uporządkowane życie Hanki idzie w odstawkę, gdy w jej życie niespodziewanie wkracza Wiktor. Wszystko zaczyna dziać się coraz szybciej i spontanicznie, a Hani, o dziwo, nawet się to podoba. Czy Wiktor okaże się tym, dla którego warto zmienić swoje poglądy na miłość i związki? 

Pewnie już kiedyś o tym wspominałam, ale napiszę to jeszcze raz: cały czas się zastanawiam, jak Wydawnictwo Czwarta Strona to robi? Ktoś z poznańskiej ekipy ma niesamowitego nosa do książek. Praktycznie rzecz biorąc, co książka to sukces, zero wpadek, grono znakomitych autorów na pokładzie, że o ciekawych, dojrzałych debiutach już nie wspomnę. Jestem świeżo po lekturze pierwszej powieści nowej autorki i proszę bardzo, są powody do zadowolenia. Natalia Sońska napisała ciepłą i przyjemną powieść obyczajową, skrzącą się od emocji jak grudniowy śnieg w mroźny, słoneczny poranek.

Muszę do czegoś przyznać: mam małą alergię na bohaterki literackie o imieniu Hania. Była jedna taka, która doprowadziła mnie do stanu bliskiego rwania włosów z głowy. Od czasu nieszczęsnego – nieszczęsnego dla mnie, rzecz jasna, bo wielu osobom się podobało – „Alibi na szczęście” postawa „chciałabym, a boję się” działa na mnie jak płachta na byka. Początkowo bałam się, choć nie wiem zupełnie, skąd mi się to wzięło, że Hanka Sońskiej będzie reprezentowała podobny typ. Nawet nie wiecie, jaką ulgę poczułam, gdy okazało się, że jest całkowicie inna. Od razu uprzedzę, że idealna także nie była, bo zdarzały się momenty, w których mnie lekko irytowała, ale nie przekroczyła żadnych granic, dzięki czemu moje włosy pozostały na swoim miejscu;) Skoro nie raz pisałam o mojej teorii, że lepszy irytujący bohater, niż taki, co to ani ziębi, ani grzeje, to muszę się tego trzymać, a w przypadku „Garści pierników...” założenie okazało się słuszne. Sońska zaplusowała postacią Marka. Och, jak mnie drażnił ten facet! Tylko z wrodzonego szacunku do książek nie rzuciłam nią parę razy o ścianę. Muszę więc pogratulować autorce umiejętności kreowania postaci każdego autoramentu: takich do rany przyłóż oraz takich w stylu „idź stąd i najlepiej nie pokazuj się więcej”.

Kiedyś myślałam, że powieść obyczajową jest napisać bardzo łatwo. Może faktycznie niektórym łatwo się je pisze, ale z perspektywy czytelnika już tak różowo nie jest. Biorąc pod uwagę fakt, że wszystkie opierają się właściwie na tych samych schematach konstrukcyjnych i rozbijają o te same uczucia, więc właściwie można powiedzieć, że to wszystko już gdzieś było, to chyba trudno jest zaspokoić oczekiwania wybrednego i wymagającego czytelnika. „Garść pierników, szczypta miłości” może i nie wyróżnia się zbyt odkrywczą fabułą, ale ma za to coś innego, coś, na czym opiera się jej siła. To niesamowicie oddany nastrój. Ta powieść jest tak kusząco klimatyczna – wystarczy popatrzeć na okładkę, by poczuć tego zalążki. I nie wiem, jak autorka to zrobiła, ale dzięki niej naprawdę można poczuć magię świąt Bożego Narodzenia. Zazwyczaj nie dobieram lektur do pór roku, ale myślę sobie, że niniejsza jest doprawdy idealną opowieścią na zimę. Puchaty szlafrok, ciepły kocyk, kubek z gorącą czekoladą, blask świecących się na choince lampek, w tle cichy dźwięk kolęd czy świątecznych piosenek, a za oknem biel od prószącego śniegu – tak wyobrażam sobie najwłaściwszą scenerię dla obcowania z fabułą pióra Natalii Sońskiej.

Podsumowując, „Garść pierników, szczypta miłości” to powieść na przyzwoitym poziomie, która ma bardzo dobrze wyważone proporcje. Te momenty, w których obawiałam się, że zaraz zaleje mnie słodycz i lukier, równoważone są problemami z życia bohaterów (i częściową irytacją na te, które sami sobie stwarzają). Sądzę, że Natalia Sońska ma spory potencjał i będzie rozwijać swój warsztat. Czas spędzony na lekturze jej powieści będę miło wspominać.      

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona.