Anna J. Szepielak "Znów nadejdzie świt"

Anna J. Szepielak „Znów nadejdzie świt”, Nasza Księgarnia 2015, ISBN 978-83-10-12754-9, stron 480

Elwira miała to szczęście, że wychowywała się pod okiem swojej prababci. Teraz, gdy już od dawna jest dorosła i oczekuje narodzin pierwszego dziecka, zaczyna żałować, że kiedy dziarska staruszka snuła swoje opowieści z przeszłości, ona nie słuchała zbyt dokładnie, a nawet jeśli słuchała, to nie wszystko było dla niej zrozumiałe. Zresztą była też wtedy zajęta łobuzowaniem i chęcią dołączenia do grupy kumpli jej brata Wojtka. Był również czas, gdy w ich domu mieszkała krewna, Natalia – aż trudno dzisiaj uwierzyć, że kuzynka wybrała taką drogę życiową. Obie kobiety docierają do pewnych tajemnic rodzinnych.

Anna J. Szepielak to autorka, której każdą książkę czytam, choć właściwie do połowy z dotychczasowych czterech miałam uwagi. Najbardziej przypadło mi do gustu debiutanckie „Zamówienie z Francji” i późniejszy „Dworek pod Lipami”; potem przyszedł słabszy – w moich oczach – „Młyn nad Czarnym Potokiem” oraz „Wspomnienia w kolorze sepii” – w tym ostatnim utworze zachwycił mnie wątek historyczny, stwierdziłam nawet, że autorka mogłaby pójść całkowicie w kierunku beletrystyki historycznej, bo naprawdę widać, że doskonale porusza się w realiach z przeszłości. Zastanawiałam się, jaką narrację przyjmie w najnowszej, piątej książce. Z jednej strony miałam obawy, czy kolejny już raz motyw przeszłości nie przesłoni mi tego teraźniejszego, ale z drugiej nie mogłam się doczekać lektury, ponieważ wiodącą bohaterką – z trzech przyjaciółek związanych z małopolskim Czarnym Potokiem, po Marcie i Joannie – miała być wreszcie Elwira, a to właśnie ją polubiłam najbardziej z całej tej trójki. Z ogromną satysfakcją i przyjemnością mogę zapewnić, że „Znów nadejdzie świt” jest napisany tak, jak tego oczekiwałam i tym razem nie będzie z mojej strony żadnych uwag.

W mojej opinii, Anna J. Szepielak wygrała kompozycją. W poprzednich powieściach rozdziały dotyczące czasów zamierzchłych i tych obecnych przeplatały się ze sobą, a przez to ja z pośpiechem „przelatywałam” te drugie, by wrócić w odległy wiek. Tutaj pisarka postawiła na bloki chronologiczne. Zaczynamy od 1867 r., kiedy to jedna z antenatek Elwiry, Karolina, miała sześć lat. I to z jej perspektywy śledzimy wydarzenia w przeważającej większości książki. Chyba nie zdradzę za wiele, jeśli napiszę, że potem na plan pierwszy wychodzi Matylda, matka Elwiry, i dopiero pod koniec ona sama, ze swoim żywiołowym temperamentem i ciążowymi zachciankami. Może w porównaniu do poprzednich tomów, tej akurat przyjaciółce autorka poświęciła stosunkowo najmniej miejsca, ale nie mam żalu, rekompensowała mi to Karolina. Taki układ treści niezmiernie mnie cieszył, mogłam sobie tkwić w powieściowej drugiej połowie XIX wieku i początkach następnego, i nie musiałam się z niego „ruszać”. Potem widziałam, jak Matylda radzi sobie z codziennym życiem u schyłku polskiego komunizmu, by ostatecznie przejść do wyzwania, jakie postawiło życie przed Elwirą. Warto też podkreślić, jak pięknie pisarka połączyła przeszłość ze współczesnością, spięła je wyjątkową klamrą.

Chciałam napisać teraz o fragmencie dotyczącym losów Karoliny i o zasadach, jakimi kierowała się w życiu, ale przecież tak samo postępowała Elwira. Dla Karoliny, która zapoczątkowała dynastię, jak i dla tej, która przyszła na świat tyle lat po swojej przodkini, najważniejsza była miłość i zwykła, codzienna troska o najbliższych. I uczciwe życie, tak by bez obaw patrzeć w oczy sobie i innym ludziom.

Jestem wielce zadowolona, że „Znów nadejdzie świt” dostarczyło mi tylu miłych przeżyć i wzruszeń. Cieszę się także, że mogłam napisać tekst tylko o zaletach, że nie znalazłam niczego, co by mi nie pasowało, co musiałabym uznać za wadę. Ostatni tom sagi o przyjaciółkach, mieszkankach Czarnego Potoku, uważam za najlepszy i warto było nie dać się zwątpieniu po pierwszym. Jestem bardzo zaintrygowana i zaciekawiona tym, nad czym teraz pracuje Anna J. Szepielak, a nie wątpię, że trzyma już coś w zanadrzu. Jestem w stu procentach przekonana, że będzie to coś interesującego, więc lektury jej kolejnej powieści na pewno nie przegapię.   

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Wydawnictwu Nasza Księgarnia.