Nele Neuhaus "Przyjaciele po grób"

Nele Neuhaus „Przyjaciele po grób”, Media Rodzina 2013, ISBN 978-83-7278-912-9, stron 408

Hans-Ulrich Pauly dla młodzieży, którą uczył, był autorytetem. Liczyło się nie tylko to, że w szkole był wobec nich uczciwy; przyciągał ich także swoją postawą poza nią. Był zagorzałym ekologiem, walczył o dobro środowiska, a najbardziej sprzeciwiał się rozbudowie drogi B8, która zaburzyłaby ład w okolicy. I choć zbudował wokół siebie grupę prawie że wyznawców, to tak naprawdę dla wielu mieszkańców był prawdziwym wrzodem. Zagrażał interesom wszystkich, którzy w nowym układzie drogi wietrzyli korzyści dla siebie. W gronie tym był bogaty właściciel koncernu budowlanego oraz urzędnicy miejscy na czele z burmistrzem miasta. Gdy więc na terenie zoo zostaje znaleziona ręka, a później całe ciało Pauly’ego, niektórym zaczyna się palić grunt pod nogami. Gdy na jaw wychodzą kolejny sekrety, podejrzani stają się wszyscy: młodzi ludzie przyjaźniący się z ofiarą, biznesmeni, a nawet dyrektor zoo, Christoph Sander, w którego niewinność wierzy tylko komisarz Pia Kirchhoff, bo jej szef, Oliver von Bodenstein, ani trochę; uważa, że Sander na pewno ma coś na sumieniu...

W listopadzie 2014 r. pierwszy raz zetknęłam się z niemiecką autorką, Nele Neuhaus. Było to spotkanie na tyle udane, że obiecałam sobie poznać inne jej powieści z kryminalnego cyklu z parą policjantów w roli głównej. Najpierw była więc „Śnieżka musi umrzeć”, teraz przyszła pora na „Przyjaciół po grób”. Straciłam wprawdzie rachubę w kolejności poszczególnych tomów – ten opisywany jest niby drugi (pierwszy, według informacji znalezionych na portalu Lubimy Czytać, nie został przetłumaczony), ale wcześniej na polskim rynku ukazały się „Głębokie rany” (które już na mnie czekają). Bo jakkolwiek ja osobiście lubię czytać po kolei (poznając „Przyjaciół...” po „Śnieżce...” wiedziałam już, czego się spodziewać po rozwoju akcji z dyrektorem zoo), to poszczególne tomy można czytać dowolnie – każda fabuła dotyczy nowej sprawy, jedynie wątki prywatne z życia bohaterów mogą się układać nie tak, jak trzeba. Jeśli już jestem przy tym temacie, to odniosłam zresztą wrażenie, że dopiero w „Śnieżce...” autorka poświęciła więcej miejsca domowym relacjom Pii i Olivera; w tym tomie jest ich mniej, aczkolwiek jeśli już takie wątki się pojawiają, to mają istotne dla postaci znaczenie.

Jako że „Śnieżka...” ciągle jeszcze mocno tkwi w mojej pamięci, to trudno mi się powstrzymać od porównywania jej z niniejszą książką. Na pierwszy rzut oka, fabuły wydają się być dosyć podobne o tyle, że znów wszystko wydaje się sprowadzać do małego miasteczka, w którym każdy może mieć coś do ukrycia i motyw do zabójstwa. Ale choć początkowo schemat ma cechy wspólne, to jednak z czasem dostrzegamy, że Neuhaus wykazuje się świeżością pomysłu i nie bazuje na tym, z czego już wcześniej skorzystała. Idzie krok dalej, stara się mocno, by czytelnika zaskoczyć i w pełni jej się to udaje. I chociaż pierwsze elementy rozwiązania zagadki zaczęły mi świtać jeszcze przed epilogiem, to jednak jej rozmiar pozostał dla mnie tajemnicą do samego końca.

Niemiecka pisarka poruszyła temat, który zdaje się być uniwersalny dla każdego miejsca w obecnych czasach. Mam na myśli kontrowersje, jakie pojawiają się często przy różnego rodzaju inwestycjach, które, choć docelowo mają służyć poprawie jakości życia mieszkańców, nierzadko wiążą się z kosztami, jakie musi ponieść na przykład środowisko. Do akcji wkraczają ekolodzy i obrońcy przyrody, przez co rodzą się konflikty interesów. I interes jest tutaj słowem wyjątkowo na miejscu, bo skoro mówimy o inwestycjach, o których z czasem robi się wyjątkowo głośno, to w domyśle mamy zazwyczaj wielkie pieniądze. A dla nich sporo ludzi byłoby w stanie zrobić wszystko. Mają one w sobie taką siłę, że dla ich zdobycia niektórzy zniszczą każdą przeszkodę, jaką tylko napotkają na swej drodze.

„Przyjaciele po grób” to kryminał z wartko toczącą się akcją, który trzyma w napięciu od początku do końca. Pochłania bez reszty i czyta się jakby sam. Takie książki lubię. I gorąco namawiam do lektury.