Magdalena Kordel "Malownicze. Wymarzony czas"

Magdalena Kordel „Malownicze. Wymarzony czas”, Znak 2014, ISBN 978-83-240-3126-9, stron 352

W życiu Madeleine wszystko powoli zaczyna się układać. Remont domu kupionego w przypływie szaleństwa, trochę ospale, ale jednak posuwa się do przodu. Już wkrótce będzie mogła przyjąć w nim na stałe Anię i Marcysię, dziewczynki, dla których chce być kimś więcej, niż tylko opiekunką. Michał także coraz mniej odczuwa potrzebę ucieczki i samotności. Nawet kot już się zadomowił, z tym że musiał zostać przechrzczony na Katastrofę, bo a to coś zrzuci, a to coś potłucze. Wśród lokalnej społeczności Magda już się odnalazła, więc wydaje się, że właśnie teraz nadchodzi ten jedyny w swoim rodzaju, wymarzony czas.

Niestety, tak się tylko wydaje. Przed Magdą jeszcze kilka burz i zawirowań. Komuś bardzo nie podoba się jej plan stworzenia rodziny zastępczej. W życiu sąsiadki, Krysi, najpierw pojawiła się Julka, córka Kacpra, a teraz, jak zły duch z przeszłości, on sam staje na jej progu przekonany, że to, co ich łączyło, mogą kontynuować tam, gdzie się urwało. Niespodziewanie do miasteczka zjeżdża koleżanka Magdy, której nie widziała całe lata – kobieta wyraźnie czegoś się boi, a jej córka zachowuje się dziwnie, jak na tak małe dziecko. A jakby tego było mało, Kraśniakowa zamilknie, a to jest już wielce niepokojące...

Magdalena Kordel jest specjalistką od ciepłych powieści obyczajowych, przy których można się nie tylko pośmiać, ale też i wzruszyć. Po serii związanej z Uroczyskiem, czyli pensjonatem prowadzonym przez nieco szaloną Majkę i jej córkę Marysię, teraz pierwsze skrzypce gra Magda, nowo przybyła mieszkanka Malowniczego. Muszę przyznać, że pierwszym tomem tego cyklu, autorka wysoko postawiła sobie poprzeczkę. Na szczęście jednak, i tym razem poradziła sobie doskonale i utrzymała wysoki poziom poprzedniczki. Pod każdym względem: pomysłu na dalsze losy bohaterów, jak i jego wykonania. „Wymarzony czas” jest napisany stylem charakterystycznym dla Kordel, bardzo lekkim i przyjemnym w odbiorze, wypełnionym po brzegi błyskotliwymi dialogami, a czasem i ciętą ironią, który czyta się niejako sam. Zresztą co Wam będę dużo opowiadać, albo ktoś umie fajnie pisać (zazwyczaj unikam tego słowa, ale teraz wybitnie mi ono pasuje), albo nie. Magdalena Kordel umie, i już.

Kolejny raz pisarka postawiła na zwyczajność, co mnie bardzo cieszy, ponieważ zdecydowanie łatwiej odnajduję się w takich zwykłych, codziennych fabułach, bliskich realiom i mojej rzeczywistości. Położyła nacisk na uczucia, które znane są chyba każdemu człowiekowi, przez to właśnie, że są takie ludzkie – mam tutaj na myśli to, że czytając o nich, czytelnik nie zastanawia się, czy dana sytuacja mogłaby się wydarzyć naprawdę, bo ma pewność, że owszem, mogłaby; mało tego, może przyznać, że albo sam przeżył podobną lub o takiej słyszał. Wszystkie epizody mają znamiona naturalności; a poczytać możemy o miłości – zarówno tej rozwijającej się, do mężczyzny i do kobiety, jak i do dzieci, której czasem trzeba się dopiero uczuć, a czasem pojawiającej się bezwarunkowo – o przyjaźni, o flircie, który czasami potrafi uświadomić najistotniejsze prawdy; o mściwości, złośliwości i urażonej dumie, która każe krzywdzić innych. Kolorytu i komizmu przydaje Pan Miecio w swojej oryginalnej kreacji, a scena z powtarzaniem słówek w „Barze u Grubego Marcela” jest po prostu przednia. Szkoda tylko, że proboszcza tak malutko, ale nie zwracajcie na to uwagi, mam drobne skrzywienie na punkcie tej postaci.

Są też i momenty trudniejsze, bo „Wymarzony czas”, wbrew pozorom, to nie jest sielanka, bo i życie rzadko jest nią tak do końca i w pełni. Bolesna, ale niestety bardzo życiowa, jest historia Marty. Łzy z oczy wyciskają również przejścia Frania. Te dwa ludzkie istnienia pokazują, jak bardzo potrafi ciągnąć się za nami przeszłość, nie pozwalająca odetchnąć pełną piersią w teraźniejszości.

Nad „Wymarzonym czasem” spędziłam bardzo miłe chwile, nawet jeśli uśmiech przeplatał się ze łzami. Z ogromną radością znów zawitałam do Malowniczego, czując się tak, jakbym odwiedzała dobrych znajomych. Was również tam zapraszam, w tym miasteczku i pośród jego mieszkańców, na pewno znajdziecie coś dla siebie.   

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Pani Agnieszce z Wydawnictwa Znak. 

Wyzwania: „Czytamy powieści obyczajowe”, „Grunt to okładka”, „Polacy nie gęsi”.