Katarzyna Michalak "Ogród Kamili"

Katarzyna Michalak „Ogród Kamili”, Znak 2013, ISBN 978-83-240-2495-7, stron 368

Kamila Nowodworska ma dwadzieścia cztery lata i licencjat z ekonomii. Po śmierci ukochanej matki opuściła stolicę i zamieszkała u ciotki Łucji w Krakowie. Od jakiegoś czasu poszukuje pracy, bo chciałaby odciążyć krewną, choć ta nieba by dziewczynie przychyliła. Ale na razie poszukiwania nie przynoszą rezultatu, a Kamila coraz mniej wierzy, że kiedykolwiek jeszcze będzie szczęśliwa.

Choć od odejścia mamy minęło osiem lat, Kamila wciąż się z tym nie pogodziła. Do smutku po stracie najbliższej osoby, doszedł też żal, że poznała miłość swojego życia i równie szybko została jej ona odebrana. Tego także nie potrafi zrozumieć, dlaczego to akurat ją spotkały takie przykrości, czemu to ona doświadczyła takiego bólu?

Od twardej rzeczywistości Kamila ucieka w świat marzeń, literatury i kwiatów. Uwielbia przenosić się w krainy kreowane piórem pisarzy – a wychowywała się na „Ani z Zielonego Wzgórza” i „Pollyannie”, co oczywiście niezbyt przygotowało ją na konfrontację z brutalnym światem poza jej domem-azylem; dziewczyna żyje trochę w obrazach własnych fantazji, chcąc wierzyć, że ludzie są tylko dobrzy i kierują się właściwymi intencjami. Sporo czasu spędzała także na pielęgnowaniu swojej pasji do róż – to właśnie te kwiaty miały wypełniać jej wymarzony ogród. Gdy więc w wyniku działań pewnych osób trafia do Milanówka, do starej wilii Sasanka i jej tajemniczego ogrodu, czuje się, jakby przekroczyła przedsionek raju...

Katarzyna Michalak, a raczej jej powieści, od pewnego czasu wzbudzają coraz większe kontrowersje wśród czytelników, z jednej strony ciesząc się oddaniem zagorzałych wielbicieli, z drugiej zaś uaktywniając gorliwych przeciwników. Ja czytam jej książki od pierwszego wydania „Poczekajki”, więc chyba można o mnie powiedzieć, że jestem jej wierną fanką (i zastanawiam się czasem, natykając się na negatywne opinie o twórczości pisarki, po co w ogóle ktoś zabiera się za jej lekturę, wiedząc, że mu ona nie pasuje, ale to temat na inną dyskusję). I nawet jeśli sama uważam, że jej fabułom towarzyszy pewna doza nierzeczywistości i małego podobieństwa do realnego życia (mam na myśli głównie otoczenie, w jakim obracają się bohaterowie, i warunki, jakie dla zwykłego człowieka często są niemożliwe do osiągnięcia), co akurat bardzo sobie cenię w powieściach, to i tak nie mam zamiaru rezygnować z kolejnych propozycji autorki, co by kto o nich nie mówił czy pisał. Każdy ma swój gust, swoje oczekiwania i co innego chce dla siebie z literatury wyciągnąć. Sądzę także, że czasem dobrze jest przeczytać właśnie taką bajkę, oddać się marzeniom i zapomnieć na chwilę o szarości za własnym oknem. I wiem, że na taką chęć oderwania się od problemów, powieści pani Katarzyny nadają się idealnie, bo nawet jeśli swoim bohaterom ich nie oszczędza, to ma dla nich także pozytywne niespodzianki od losu.

Utwory przewidziane jako elementy serii, najczęściej staram się czytać wtedy, gdy ukazały się wszystkie lub przynajmniej dwie z nich są już na rynku. Z tego powodu zwlekałam z lekturą „Ogrodu...” dosyć długo, bo ponad pół roku, ale dzięki temu nie zirytowało mnie zakończenie – w wielu recenzjach zetknęłam się ze stwierdzeniem, jak autorka mogła zawiesić akcję w takim momencie, bo też rzeczywiście, muszę przyznać, pozostawić czytelnika w niedosycie to Michalak potrafi (najlepszy przykład: moja ulubiona część „Sklepiku z Niespodzianką i epilog „Adeli”) – tym bardziej że na ostatnich stronach „Ogrodu...” w mocno intrygujący sposób splotła losy postaci. Dobrze, że już niedługo mam nadzieję poznać „Zacisze Gosi”.

Zazwyczaj, wiedząc, że będę czytać jakiś konkretny tytuł, unikam jego recenzji, chcąc mieć świeże i własne podejście, nie sugerować się zdaniem innych. Tym razem jednak, z uwagi na czas, jaki minął od premiery, nie udawało mi się ich omijać i sądzę, że chyba dobrze się stało.  Wiele blogerek pisało, że Kamila je denerwowała, że drażniła je naiwność dziewczyny, jej niezdecydowanie i wieczne wątpliwości oraz życie przeszłością. Wiedziałam więc, czego oczekiwać i dzięki temu podeszłam do tej postaci z dystansem, nie dając się wyprowadzić z równowagi jej faktycznie niepojętym miejscami zachowaniem. Jednego tylko nie mogłam ogarnąć, jej listów do Jakuba, z tego powodu, że mam zdecydowanie inny charakter i nie wyobrażam sobie, że miałabym robić to samo, i to jeszcze przez tak długi czas. Choć z drugiej strony starałam się ją zrozumieć, zwłaszcza gdy pomyślałam, że tak naprawdę kobieta, która kochała pierwszą miłością i której miłość zdeptano, może być skłonna do reagowania w najróżniejszy sposób. I jeśli jej to pomagało, to dobrze; może w takiej sytuacji sama wpadłabym na równie dziwny pomysł?

„Ogród Kamili” to powieść bardzo „Michalakowa” (mówiąc nieładnie) – tutaj śmiech miesza się ze łzami; bohaterowie drażnią lub wywołują najwyższą sympatię (patrz: Łukasz), a w ich życiu dzieje się na tyle dużo, że całość czyta się błyskawicznie. Polecam; jeśli macie ochotę, zajrzyjcie do Ogrodu Kamili.         

Wyzwania: „Czytamy powieści obyczajowe”, „Polacy nie gęsi”.