Katharina Hagena "Smak pestek jabłek"

Katharina Hagena „Smak pestek jabłek”, Świat Książki 2014, ISBN 978-83-7943-425-1, stron 224

„Moja matka, Christa, odziedziczyła ziemię, ciotka Inga papiery wartościowe, ciotka Harriet pieniądze. Ja, ostatnia potomkini, dziedziczyłam dom. Biżuterię i meble, bieliznę i srebra miały podzielić między siebie matka i ciotki. Testament Berthy był przejrzysty jak deszczówka i równie poważny” (str. 10). Iris jest bibliotekarką i bardzo lubi swoją pracę, bo daje jej poczucie porządku i harmonii. Gdy umiera jej babka, wraca do domu rodzinnego matki i jej sióstr, swoich ciotek, w którym sama spędzała wakacje i ferie. Iris nie wie jeszcze, czy przyjmie spadek, na razie zostaje sama w domu, a wraz z panującą w nim ciszą, przerywaną tylko skrzypieniem drewnianych schodów, wracają do kobiety wspomnienia z dzieciństwa, jej własne i te zasłyszane, obrazy i dźwięki rozmów, wydarzeń, zabaw, ale też pytania i wątpliwości.

Iris przywołuje historię każdej z ciotek, młodości babki i jej siostry Anny, swojej kuzynki Rosemarie i jej przedwczesnej, tragicznej śmierci; wreszcie ich wspólnej przyjaciółki z czasów, gdy były nastolatkami, Miry, z którą kontakt się urwał. Spotyka także Maxa, którego wtedy nazywały Nieudacznikiem, a który teraz jest prawnikiem, zajmującym się wykonaniem testamentu Berthy.

„Smak pestek jabłek” to powieść, która mocno mnie intrygowała z racji tego, że bardzo lubię fabuły dotyczące kobiet. I rzeczywiście u Kathariny Hageny kobiecych bohaterek nie brakuje, a losy każdej z nich są na tyle barwne, że można by im poświęcić znacznie więcej miejsca. I choć układały się one różnie, to jednocześnie można zauważyć pewną prawidłowość i prawdę pokoleń, jaka dotykała przedstawicielki rodu Deelwaterów. Coś, co zdarzyło się jednej w przeszłości, spotyka następną, nawet jeśli powody wydają się być inne. Ale jeśli sięgnąć głębiej, pod powierzchnię, okaże się, że tak naprawdę problemy młodych dziewcząt są takie same w każdej epoce, uniwersalne, można powiedzieć, niezależne od czasu, zmieniają się jedynie ich okoliczności i otoczenie.

Moje oczekiwania wobec fabuły były dość wysokie, natomiast z przykrością muszę stwierdzić, że chyba nie trafiła ona na odpowiedni moment, ponieważ zupełnie nie potrafiłam się w nią zaangażować. Wydarzeniom przyglądałam się jak zdystansowany obserwator, nie dałam rady wejść w rolę niejako uczestnika akcji, przeżywającego wszystko dogłębnie. Patrząc obiektywnie stwierdzam, że „Smak pestek jabłek” ma interesujące warstwy fabularne, ale zdarzają się czasem takie sytuacje, że książka mieszcząca się w naszym guście rozczarowuje lub przynajmniej nie potrafi porwać tak, jak by się tego chciało. Doceniam konstrukcję narracji, naprzemienność chwili obecnej z wizjami tego, co minęło, ale odniosłam wrażenie, że za mało było emocji bohaterek, niektóre epizody wyglądały bardziej, jak sprawozdanie, co nie zawsze sprawdza się w fikcji literackiej.

„Smak pestek jabłek” to książka jednocześnie słodka i cierpka, refleksyjna i podnosząca na duchu” (okładka). Rzeczywiście wszystkie te przymiotniki do niej pasują, żałuję tylko, że nie potrafiłam sama dla siebie wyciągnąć z niej więcej. Ale mimo wszystko mam nadzieję, że nie zniechęciłam, bo Wasze doświadczenia z powieścią Kathariny Hageny mogą być zupełnie inne. Lepsze. Spróbujcie się o tym przekonać.      

Wyzwanie: „Czytamy powieści obyczajowe”.