Joanna Sykat "Jesteś tylko mój"

Joanna Sykat „Jesteś tylko mój”, Replika 2013, ISBN 978-83-7674-180-2, stron 220

„Życie tworzy często najbardziej absurdalne scenariusze, w które jednak nie uwierzy nikt, kto nie był ich bohaterem” (str. 148). Taki właśnie nieprawdopodobny przypadek połączył Nataszę, Krzysztofa i Renatę. Ci pierwsi poznali się na kursie tańca. Szybko okazało się, że nie tylko doskonałe zgranie we wspólnie tańczonej rumbie ich łączy. I choć byli sobie coraz bliżsi, Natasza, związana wtedy z kimś innym i przekonana, że to jest jej przyszłość, odepchnęła Krzysztofa.

Wagę i rozmiar swojej pomyłki pojęła błyskawicznie, a dotarła ona do niej z pełną mocą, gdy spotkali się ponownie. Ale wtedy Krzysiek miał już żonę i dziecko; to Renata dała mu spokój i stabilizację, których potrzebował. Ale czym jest prawdziwa miłość, mocniejsze bicie serca, namiętność i spełnienie, tego doświadczał tylko przy boku Nataszy. Uwikłali się w miłosny trójkąt, w której Nataszy przypadła rola „tej drugiej”.

W swoim dziwnym związku na godziny i kradzione chwile, nawet nie pomyśleli, że Renata wie o wszystkim. I ma własną wersję wydarzeń, którą spisała w zeszycie o żółtej okładce. Wręcza ją Nataszy na jej spotkaniu autorskim, promującym powieść stworzoną na bazie własnych przeżyć, całkiem jeszcze świeżych. Czy Krzysztof, jeden mężczyzna kochany przez nie obie, bardziej dzieli, czy może jednak łączy?

Trójkąt miłosny, zdrada małżeńska to motywy powszechnie spotykane w literaturze, przede wszystkim tej, której odbiorcami są raczej kobiety. Wydaje mi się, że trzeba mieć sporo odwagi, żeby sięgnąć po problematykę, w której – w zasadzie – powiedziano i napisano już chyba wszystko, a jeszcze wprowadzić do niej powiew świeżości wcale nie jest tak łatwo. Ale Joannie Sykat udało się zrealizować to zadanie, udźwignęła je, nie przerosło jej, i choć jej opowieść jest dość niewielkich rozmiarów, to zawarła w niej mnóstwo materiału do przemyśleń.

W czasie lektury zastanawiałam się nad kondycją współczesnych kobiet i mężczyzn. Na pierwszy plan wysunął mi się wniosek, że my, kobiety, mamy w sobie siłę, o którą chyba same siebie nie podejrzewamy. Drzemie ona w nas, czasem gdzieś głęboko ukryta, ale przychodzi czas, że się budzi. Jesteśmy w stanie znieść bardzo wiele, ale prędzej czy później dojrzewamy do tego, by powiedzieć stop, gdy życie zbyt mocno zaczyna nas uwierać. Spadają nam klapki z oczu, które czasem staramy się podtrzymywać na siłę, niepotrzebnie, i uświadamiamy sobie, co jest dla nas najważniejsze. Zaczynamy układać nową hierarchię priorytetów, której podporządkowujemy nasze nowe „ja”. Potrzebne są nam do tego zarówno codzienne radości, odkrywane ciągle na nowo, jak i rozczarowania i porażki, po których mocniej doceniamy to, czym zostałyśmy obdarowane.

Joanna Sykat prosto, ale z wdziękiem, pisze o macierzyństwie, tym samotnym i rodzicielskim, o jego blaskach i cieniach. Nie funduje nam lukrowanej bajeczki, jak to wraz z narodzinami potomka będzie już tylko cudownie. Nie pisze też, że dziecko jest lekarstwem na wszystko, że może coś naprawić, wywalczyć. Uświadamia jednak, jak ogromnym jest ono szczęściem i jak wiele wnosi w nasz byt, jak nas ubogaca. Podsumowując całość, muszę przyznać, że autorka wie, jak pisać o emocjach, żeby było pięknie, ale prawdziwie i naturalnie, i żeby przykuć uwagę od pierwszej strony po ostatnią.

Dla potoczystości narracji nie bez znaczenia jest naprzemienna relacja Nataszy i Renaty. Dwie kobiety, tak niejednolite; dwa punkty widzenia, odmienne perspektywy i całkowicie różny odbiór tego samego mężczyzny. Wspomnienia kochanki i pamiętnik żony pozwalają zajrzeć w głąb myśli jednej i drugiej; dają nam możliwość bycia obserwatorami procesów, jakich każda z nich doznawała. Ich przekazy splatają się ze sobą perfekcyjnie.   

„Jesteś tylko mój” to słodko-gorzka opowieść o życiu, tak bym ją opisała jednym zdaniem. Skłania do refleksji, wywołuje uśmiech, na pewno nie pozostawia obojętnym, ponieważ jest prawdziwa. Taka historia mogłaby się przecież wydarzyć w rzeczywistości.

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Wydawnictwu Replika.

Wyzwania: „Czytamy powieści obyczajowe”, „Polacy nie gęsi”.