Ewa Nowak "Bransoletka"

Ewa Nowak „Bransoletka”, Wydawnictwo Literackie 2013, ISBN 978-83-08-05184-9, stron 296

Czy jest jakaś cezura czasowa, po przekroczeniu której dorosła osoba nie może sięgać po książki skierowane do młodzieży? Uważam, że nie. Sama bardzo lubię od czasu do czasu przeczytać dobrą, wartościową „młodzieżówkę”, szczególnie polskiego autora. W gronie naszych rodzimych pisarzy są pewne nazwiska, które stanowią gwarancję wysokiej jakości. Należy do nich bez wątpienia Ewa Nowak, pedagog i autorka licznych powieści dla najmłodszych i nieco starszych czytelników. Serca wielbicieli podbiła zwłaszcza serią „miętową”, z której tomów część darzę sympatią i sentymentem.

Bohaterką „Bransoletki” jest piętnastoletnia Weronika, która raczej nie powiedziałaby o sobie, że jest beztroską nastolatką. Relacje rodzinne w jej domu dalekie są od ideału – mama zupełnie jej nie słucha, bądź słyszy to, co chce słyszeć i poświęca jej tylko namiastkę swojego czasu; ojciec i brat z kolei zwracają na nią uwagę aż zanadto, dogryzając i wyśmiewając na każdym kroku. W szkole nie jest lepiej, najbliższa przyjaciółka bywa złośliwa i lubi błyszczeć w obliczu problemów Weroniki, czuje się wtedy wyraźnie lepiej.

Kiedy więc dziewczyną zaczyna się interesować przystojny Łukasz z równoległej klasy, jest w siódmym niebie. Szczęście szybko się jednak kończy, gdy okazuje się, że wspólny wyjazd na zimowisko połączone z warsztatami teatralnymi, był tylko jej mrzonką – wyjazd się odbywa, ale Weronika pojedzie sama, Łukasz potrzebował jedynie kogoś na swoje miejsce, bo sam wybrał narty w Alpach. Już pierwsze spotkanie z instruktorką Salomeą utwierdza Werkę w przekonaniu, że ferie będą porażką. Niespodziewanie jednak poznani ludzie nie są tacy najgorsi, a rady Salomei okażą się idealne do zastosowania w codziennym życiu...

Przyznam się szczerze, że nie polubiłam Weroniki. O ile na samym początku pojawiła się we mnie nuta współczucia, gdy byłam świadkiem sytuacji w jej domu, o tyle z każdą stroną było już tylko gorzej. Najbardziej drażnił mnie egoizm nastolatki i schematyczne ocenianie innych po pozorach, choć zarzekała się, że jest od tego daleka. Nie zadawała sobie trudu, by kogoś lepiej poznać, od razu przypinała łatkę i okopywała się w swoich przekonaniach. Wystarczało jedno, choćby niewinne i błahe, wydarzenie, by nagle wszystkie inne zaczynały pasować do raz powziętej teorii. Weronika stwarzała ponadto wrażenie, jakby od wszystkich czuła się lepsza, a warsztaty, na których się znalazła, miały być karą za nie wiadomo jakie grzechy.

Ale to właśnie ta część fabuły najbardziej przypadła mi do gustu. Ciekawy i intrygujący wydał mi się pomysł traktowania tego, co nas spotyka lub stanowi naszą codzienność jako możliwości zagrania pewnej roli oraz obsadzania w nich osób, które wzbudzają w nas lęki czy inne negatywne odczucia, jak np. Weronika zrobiła w przypadku ojca.

„Bransoletka” to nie tylko opowieść o odkrywaniu prawdy o sobie; to także historia miłości. Nie mogę zdradzać zbyt wiele, ale wcześniejsza postawa Weroniki z jej nagłą tolerancją i akceptacją sytuacji Karola, zwyczajnie się kłóci, taki obraz wydał mi się mocno naciągany. Ktoś mógłby powiedzieć: no cóż, tak wygląda miłość, ale czy to pierwsze uczucie jest od razu tak dojrzałe? Nie sądzę (choć może się czepiam, bo uprzedziłam się do postaci już na samym wstępie).

Oczywiście „Bransoletkę” czyta się świetnie. Krótkie rozdziały, wartkie dialogi i interesujący rozwój fabuły sprawiają, że jest to lektura na jedno popołudnie. Niestety jednak dla mnie to trochę za mało; zabrakło mi w tej powieści tego czegoś, co do tej pory było znakiem firmowym Ewy Nowak i wyróżniało ją na tle innych. A może to ja zbyt dorosłam i inaczej patrzę na życie?   

Wyzwania: „Grunt to okładka”, „Polacy nie gęsi”.