Kathryn Taylor "Barwy miłości"

Kathryn Taylor „Barwy miłości”, Akurat 2015, ISBN 978-83-7758-964-9, stron 352. Premiera 08.04.2015.

Grace Lawson, dwudziestodwulatka z Chicago, przylatuje do Londynu na trzymiesięczne praktyki w firmie Huntington Ventures. Kończy studia na ekonomii i wierzy, że staż w tak potężnej, prężnie działającej korporacji otworzy jej wiele drzwi na drodze przyszłej kariery. Zaczyna jednak od solidnej wpadki na lotnisku, gdzie poznaje od razu samego właściciela i swojego przyszłego szefa, Jonathana. Grace czuje się nim całkowicie zauroczona i wbrew ostrzeżeniom nowo poznanej koleżanki, fascynacja przystojnym mężczyzną staje się coraz silniejsza. Jonathan proponuje, by na czas praktyk została kimś w rodzaju jego osobistej asystentki. Niedługo później zauroczenie Grace znajduje swoje zaspokojenie, a Huntington oferuje jej grę opartą na prostych zasadach: żadnych emocji i uczuć, żadnych zobowiązań – tylko czysty seks. Czy Grace to wystarczy?

Jeśli chodzi o powieści erotyczne, to moja czytelnicza „kariera” jest dosyć słabiutka, i nie żeby mi to jakoś specjalnie przeszkadzało. Skąd więc wybór „Barw miłości”? Postąpiłam w myśl zasady: a co mi tam, choć raz przeczytam coś zupełnie innego, niż zazwyczaj, tym bardziej że skoro zawsze powtarzam, iż nie ma sensu zamykać się na jakiekolwiek gatunki, bo można przegapić coś interesującego, to czas był na zastosowanie się do własnej teorii. Czy w tym przypadku tak się stało? Nie powiedziałabym tak do końca. No ale dobra, przeczytałam, niewiele czasu mi to zajęło, czas na wnioski.

Nie czytałam słynnego Greya, od którego zaczęła się ta literacka „erotomania”, ograniczyłam się do recenzji książek i filmu, i to na ich podstawie wyrobiłam sobie pewną opinię. Zacznę więc od banału, na jakim kanadyjska autorka oparła fabułę. Czy to naprawdę musi działaś na zasadzie: erotyk równa się niedoświadczona, nieśmiała panienka i wprowadzający ją w świat rozkoszy zmysłowych starszy mężczyzna? Nie da się wymyślić czegoś bardziej odkrywczego, świeżego? Czemu choćby nie na odwrót? Trąci to banałem – nawet w moich oczach, a jak wspomniałam, nie za bardzo ma do czego porównywać – i stereotypem, a tych w literaturze nie lubię, nawet jeśli mam do czynienia z powieścią mającą zapewniać li i jedynie czystą rozrywkę. Ale od rozrywki chyba też można więcej wymagać, prawda?

I druga sprawa, związana z powyższym, dotyczy samej Grace. Że młoda – w porządku, że niedoświadczona – niech będzie, ale czy autorka naprawdę musiała zrobić z niej nierozgarniętą kretynkę, która nie potrafi sklecić składnego zdania tylko dlatego, że napotkany facet jest przystojny? A niby jest studentką ekonomii, jakoś się na te praktyki dostała, więc chyba powinna mieć więcej oleju w głowie? Nie wiem, może to ze mną jest coś nie tak, ale miałam ochotę zwyczajnie ją palnąć, żeby wzięła się w garść. Jej początkowe zachowanie (choć w zasadzie potem niewiele się zmieniło) strasznie mnie irytowało. Gdyby jeszcze taką ofiarę losu wykreował autor płci męskiej, to chyba prędzej bym to przełknęła, uznając, że widać marzy się chłopu takie uległe dziewczątko, zapatrzone maślanymi oczkami w super-samca – choć pewnie wtedy zająknęłabym się coś o szowinizmie, ale dobra, w świat cudzych fantazji nie wnikam – ale pisarka-kobieta nie mogła się trochę bardziej wysilić i wyposażyć Grace w chociaż trochę pewności siebie? Odezwała się we mnie feministka...

Skoro „Barwy miłości” są erotykiem, wypadałoby wspomnieć o „momentach”. Wydały mi się w porządku – i co najważniejsze – nie ocierały się o śmieszność. Skoro okładka zapewnia, że to najgorętsza powieść od czasów Greya, to z ulgą trzeba przyznać, że Grace nie wzywała Barnaby ani żadnego innego świętego, o wewnętrznej bogini i przygryzaniu wargi też nie było mowy (te elementy powtarzały się w prawie każdej opinii na temat „dzieła” E. L. James, które swego czasu przeglądałam). Czy Kathryn Taylor potrafi rozbudzić zmysły swojego odbiorcy? To już raczej kwestia indywidualnych upodobań.

Czy erotyk powinien ociekać seksem? To chyba zależy od tego, jaką kto przyjmie definicję. Ten nie ocieka, samych scen nie jest może aż tak dużo, i według mnie to dobrze, ponieważ odnosiłam wrażenie, że autorka chciała jednak w swoim debiucie zapewnić jakąś inną akcję, niż tylko sam seks. Ale i tak w gruncie rzeczy to zastanawiam się, co właściwie chciała napisać: czysty erotyk, czy powieść obyczajową z elementami erotyki. I nie jestem w stanie odpowiedzieć na zadane sobie pytanie. Chyba bardziej skłaniałabym się ku tej drugiej opcji z tego względu, że niektóre fragmenty odebrałam jako wstawione na siłę, na zasadzie: a dawno seksu nie było, no to bach, machniemy epizodzik np. w samochodzie. Argumentem za taką tezą byłoby jeszcze zachowanie Jonathana, jego skryty charakter, jasne określenie relacji z Grace i niechęć do prawdziwego związku (czyli jakaś psychologia postaci), ale z drugiej strony, za konwencją erotyku przemawiałby wątek z klubem (dla mnie zupełnie bez sensu, ale uznajmy, że się nie znam i mało wiem o życiu;)). A może ja to wszystko za bardzo analizuję? W końcu chodziło pewnie o dobrą zabawę, a ja jakiś elaborat tworzę, zamiast podejść na luzie...

Gdybym pominęła głupkowate zachowanie Grace, sprzeczne z moim charakterem, i przestała roztrząsać problemy gatunku literackiego, to mogłabym uznać, że ostatecznie nie było tak źle. Na plus na pewno mogę zaliczyć to, że lekki, przystępny język „Barw miłości” sprawia, że szybko się je czyta. Kathryn Taylor napisała książkę łatwą i przyjemną, niewymagającą od czytelnika wielkiego wysiłku umysłowego i zbytniego zaangażowania w fabułę. A ja chyba jednak nie powinnam czytać erotyków, skoro nie ulegam konwencji i czepiam się szczegółów. Widać to nie dla mnie, za sztywna jestem;)

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Wydawnictwu Akurat.