Wojciech Cejrowski "Wyspa na prerii"

Wojciech Cejrowski „Wyspa na prerii”, Zysk i S-ka 2014, ISBN 978-83-7785-525-6, stron 296

Kolorowa koszula we wzory, których nie da się nie zauważyć, spodnie (lub krótkie spodenki), bose stopy, obok kubek z yerba mate, sympatyczny uśmiech i nieskończona cierpliwość do podpisywania książek dla czytelników ciągnących się w niemalejącej kolejce – taki obraz mam przed oczami, gdy widzę lub słyszę nazwisko Wojciecha Cejrowskiego. Odkąd jeżdżę na Targi Książki do Krakowa, zawsze go widzę i te nieprzebrane tłumy do jego stoiska nie dziwią mnie wcale, od momentu, gdy przeczytałam jego publikacje podróżnicze.

Do jego poglądów może nie jest mi zbyt blisko, ale uważam, że jeśli chodzi o podróże i relacje z nich oraz styl, jakim są napisane, to mało kto jest w stanie mu dorównać – poza Martyną Wojciechowską (do innych przykładów literatury tego gatunku zazwyczaj mam mniejsze lub większe zastrzeżenia). „Rio Anaconda”, „Gringo wśród dzikich plemion” oraz „Podróżnik WC” wciągają, urzekają i pochłaniają od pierwszej do ostatniej strony. Po ich lekturze nie mogłam się doczekać następnej książki, a trzeba sobie szczerze powiedzieć, że autor nie oszczędzał swoich czytelników i długo kazał na nią czekać. Ale było warto, oj było, czego zresztą można się było spodziewać...

Pierwsze swoje książki poświęcił Cejrowski Amazonii. „Wyspa na prerii” za miejsce akcji ma Arizonę, jeden z południowych stanów Ameryki Północnej. Początkowo zatliła mi się gdzieś w duszy maleńka obawa, czy przypadnie mi do gustu taka sceneria, bo nieszczególnie przepadam za historiami z kowbojami i Dzikim Zachodem w tle, wolę inne rejony świata, ale rozproszyła się ona już po kilku pierwszych stronach, bo podążając za opowieściami pana Wojtka naprawdę nie można się nudzić.

Swój „domek na prerii” najpierw dostał w prezencie, potem wygrał w karty, by na końcu go kupić. Pomieszkał w nim trochę, po czym wyjechał i wrócił dopiero po dwudziestu dwóch latach, akurat na święta Bożego Narodzenia. Już pierwsza rozmowa ze sprzedawcą w sklepie budowlanym – gdy zdesperowany szukał choinek – sprawiła, że przylgnęła do niego swego rodzaju legenda. Niedługo potem przyjechał po niego szkolny autobus, bo w wyniku pomyłki wzięto go za ucznia szkoły podstawowej. Tak zaczęło się jego życie na prerii.

Najbardziej interesujące wydały mi się te fragmenty, które przedstawiały konfrontację myślenia człowieka z Europy z amerykańskim podejściem do świata i ludzi. Czasami aż trudno uwierzyć, że można tak ułatwiać sobie życie – dla nas nie do ogarnięcia rozumem, bo przyzwyczajeni jesteśmy do czegoś zupełnie innego, autor tak samo. I nawet jeśli podejdziemy do jego entuzjazmu dla „amerykańskości” z dystansem, to jednak w tych przykładach, które podał, coś jest. Nie brakuje oczywiście przezabawnych sytuacji wynikających z powyższego kontrastu, zresztą Cejrowski ma dar pisania w komiczny sposób, nawet jeśli to, o czym wspomina, śmieszne nie jest. Ciekawe jest też to, jak podchodzili do niego tubylcy: „Ty nie wiesz... wszystkiego. Znaczy, niczego. Nic nie wiesz. Rozumiesz? Nie wiesz takich rzeczy, o których my nigdy nie myślimy, że ich można nie wiedzieć, bo dla nas to one są oczywiste. Musielibyśmy cię wychować o maleńkości. Naprawdę nigdy nie wiadomo, co ci podpowiedzieć. Ale sam się uczysz” – to tyle, jeśli chodzi o doradzanie. I jak na fakt, że ludzie mieszkają tam w solidnym rozproszeniu, wieści o jego przygodach roznosiły się błyskawicznie, gwarantując im niejednokrotnie poprawę humoru.

Ta recenzja z założenia miała być krótka, bo nie chcę się powtarzać w zachwytach, a opisywać po kolei etapów aklimatyzowania się i adaptacji do specyficznych warunków prerii też nie ma sensu, zostawię Wam tę przyjemność do osobistego przeżycia. „Wyspa na prerii” jest po prostu genialna i z całego serca polecam. Ja bawiłam się przy niej świetnie i Wam też tego życzę. Tylko szkoda, że znów przyjdzie tak długo czekać na kolejną opowieść Wojciecha Cejrowskiego...

Wyzwania: „Nie tylko literatura piękna...”, „Polacy nie gęsi”.