Małgorzata Warda "Najpiękniejsza na niebie"

Małgorzata Warda „Najpiękniejsza na niebie”, Black Publishing 2015, ISBN 978-83-8049-072-7, stron 280

Kiedy ona kupowała tę ziemię, wokół było pusto, żadnych sąsiadów, tylko dzika przyroda na wyciągnięcie ręki i morze nieopodal. Ale że takie tereny szybko stają się atrakcyjne, nowych domów przybywa. Dziennikarka Pola Michalak prawdziwie sama czuje się tutaj tylko zimą. Ten jej pozorny spokój zostaje zburzony przez młodą kobietę z córką, które pewnego dnia stają na jej progu. 

Sylwia jest poważnie chora, potrzebuje przeszczepu szpiku kostnego. Gdy była małą dziewczynką, została porzucona przez matkę. Przeżyła pobyt w niewłaściwie dobranej rodzinie zastępczej oraz samotność placówki opiekuńczej. Potem trafiła do Kaszmir, która stała się dla niej jak matka, ale cień tej prawdziwej towarzyszył Sylwii zawsze. Jej wspomnienia to tylko jeden mglisty obraz kobiety z brązowymi włosami, ale jest jeszcze coś: Sylwia jest przekonana, że miała siostrę bliźniaczkę. Nie ma na to żadnych dowodów, tylko ten przebłysk w pamięci, to ulotne wrażenie. Pola wbrew sobie angażuje się w historię chorej kobiety, choć tak naprawdę to ona sama także potrzebuje pomocy...

Wydaje mi się, że jeśli ktoś bacznie obserwuje polski rynek wydawniczy, to nazwisko Małgorzaty Wardy powinno mu być doskonale znane. Jest autorką kilku książek, z których na mnie największe wrażenie wywarła „Dziewczynka, która widziała zbyt wiele” oraz „Jak oddech”. Niedawno miałam okazję czytać „Miasto z lodu” (recenzja jeszcze się nie ukazała), po którym dużo sobie obiecywałam, a niestety trochę się zawiodłam. Dlatego też z lekkim dystansem podchodziłam do „Najpiękniejszej na niebie” – choć bardzo chciałam ją przeczytać, może po to, by zatrzeć tamte odczucia – starałam się na nic nie nastawiać, podejść do niej jak do „czystej kartki”, bez porównywania jej do poprzednich powieści pisarki. I całe szczęście, że tak zrobiłam, bo dzięki temu uzyskałam bardzo dobry efekt. 

W tej niepublikowanej recenzji „Miasta z lodu” wspominam, że Warda jest dla mnie specjalistką od trudnych tematów społecznie ważnych. Wykorzystywanie seksualne, porwania, zaginięcia – teraz do tego ponurego kotła nieszczęść można dołożyć porzucanie dzieci. Nie trzeba chyba nawet zagłębiać się zbyt mocno w statystyki, by uświadomić sobie, jak wielka jest skala zjawiska. Nie jestem matką, nie wiem, jakie uczucia towarzyszą kobiecie po porodzie, ale chyba nie jestem w stanie zrozumieć, jak można porzucić własne dziecko, istotę, którą nosiło się dziewięć miesięcy pod sercem. To znaczy o ile taka kobieta zostawi je w oknie życia czy w innym miejscu, które gwarantuje jego szybkie znalezienie, bez uszczerbku na zdrowiu, to powiedzmy, że daje się to jeszcze ogarnąć rozumem. Ale już zostawienie na pastwę losu, gdzieś w lesie czy śmietniku, przekracza moje zdolności umysłowe. W powieści jest to jeszcze o tyle przejmujące, że porzucona Sylwia ma trzy lata. Mam siostrzeńca, który w tym roku osiągnie ten wiek i widzę, jaki jest jeszcze bezbronny i zależny od dorosłych. I szczerze mówiąc, wyobrażenie sobie takiej małej dziewczynki, błąkającej się samotnie po dworcu kolejowym, mocno chwyta za serce. Nie można też zapomnieć, że Sylwia cały czas mówi o siostrze, więc jeśli ona została porzucona, to co stało się z bliźniaczką?

Warda w swojej fabule porusza jeszcze kilka istotnych kwestii. Każe się zastanowić, jak takie odrzucone dziecko radzi sobie jako człowiek dorosły, czy potrafi uporać się z taką traumą, czy sam jest w stanie stworzyć ciepłą, szczęśliwą rodzinę, dać własnemu dziecku wszystko to, czego sam nie dostał. Jakby tego było mało, Sylwia choruje, więc walcząc o dotarcie do prawdy, walczy tak naprawdę o swoje życie. Jej nie jest tak prosto, jak komuś, kto wychowywał się w rodzinie biologicznej – ona dawcy spokrewnionego musi dopiero poszukać i wcale nie jest powiedziane, że to wyzwanie zakończy się powodzeniem, przy obowiązującym, surowym prawie adopcyjnym. Kończąc temat Sylwii, należy podkreślić, że swojej drugiej bohaterki autorka także nie oszczędzała, „fundując” jej depresję po powrocie do kraju z terenów ogarniętych konfliktem wojennym.  

„Najpiękniejsza na niebie” to książeczka niepozornych rozmiarów, którą pochłonęłam na jedno posiedzenie, ale mogę zapewnić, że tkwi w niej naprawdę solidny ładunek emocjonalny. Małgorzata Warda w bardzo intrygujący sposób wiedzie nas przez historię pełną żalu i bólu, samotności i tęsknoty, z której jednak przebija promyk nadziei. Lektura to niełatwa, ale godna polecenia. 

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Wydawnictwu Black Publishing. 

Wyzwanie: „Polacy nie gęsi”.