Liliana Fabisińska "Zielarnia nad Sekwaną"

Liliana Fabisińska „Zielarnia nad Sekwaną”, Filia 2017, ISBN 978-83-8075-228-3, stron 544

Nina jest wściekła. Czuje się oszukana przez najbliższe sobie osoby, czyli swoje siostry. Ściągnęły ją do Paryża, miasta, które miały przez całe życie omijać z daleka. Przyznać im jednak trzeba, że pretekst wybrały dobry: zaangażowanie najmłodszej Konstancji w sprawy i rozwój ich rodzinnej firmy, SIS-4; mało czego Nina tak pragnęła jak tego, by Kostka wreszcie zaczęła żyć ich wspólnymi sprawami, a nie tylko problemami swoich kotów. Prawdziwy powód wyjazdu mniej się Ninie podoba, pod każdym względem, a już tym bardziej, gdy zostaje oskarżona... o morderstwo. Zdjęcia z monitoringu sugerują, że Nina była w różnych miejscach, z różnymi osobami, ale to przecież niemożliwe, żeby czegoś takiego nie pamiętała. Ktoś próbuje jej bardzo zaszkodzić, Nina prosi więc o pomoc Natalię, którą z Paryżem łączą piękne wspomnienia.

„Zielarnia nad Sekwaną” jest ostatnim tomem serii „Jak pies z kotem”; serii, którą Liliana Fabisińska zaskarbiła sobie moją wielką sympatię. W „Sanatorium pod Zegarem” poznaliśmy dwie niebanalne bohaterki – obie idące pod prąd swoim metrykom i na odwrót, niż można by przypuszczać na pierwszy rzut oka – które, wbrew kiepskiemu pierwszemu spotkaniu, połączyła przyjaźń, o jakiej można pomarzyć, z pełnym oddaniem i wiarą, że zawsze mogą na siebie liczyć. Potem była „Weranda na Czarcim Cyplu” z cudowną okładką i wreszcie mamy tom wieńczący dzieło. Tyle było czekania i już koniec...

Ogromnie przywiązałam się do Niny i Natalii. Czas spędzony na poznawaniu ich perypetii dostarczył mi mnóstwa czytelniczych wrażeń. Mam też takie odczucie, że jakkolwiek wszystkie części stoją na najwyższym poziomie fabularnym i stylistycznym, to jednak różnią się w wydźwięku. Dla mnie „Sanatorium...” było najbardziej rozrywkowe i zabawne, zagwarantowało mi najwięcej uśmiechu, natomiast „Zielarnię...”, jako tę, w której większość wątków znajduje swój finał i zostają ujawnione liczne sekrety, odebrałam jako odrobinę smutną. Fakt, nie ma mowy o braku happy endu, ale jednak trochę łez przyszło bohaterkom wylać. Hm, ale jeśli spojrzeć na pewne wydarzenia z innej perspektywy, można dojść do wniosku, że może one też były potrzebne? Na pewno bez nich życie mogłoby się potoczyć zupełnie inaczej, ale czy wtedy Natalia i Nina byłyby tymi samymi osobami, jakimi są teraz? Tego nie wiemy.

„Zielarnia...” koncentruje się na relacjach między siostrami Drop. Ich więź jest jedyna w swoim rodzaju, bo ukształtowało ją to samo traumatyczne wydarzenie: dzieciństwo z matką nie dość że alkoholiczką, to jeszcze wielbicielką francuskiej monarchii. Dorosłe dzieci alkoholików, tym właśnie są siostry Niny, a każda z nich wybrała inny sposób na radzenie sobie z sytuacją i przetrwanie. I to on zaważył także na postępowaniu po osiągnięciu pełnoletności, na podejściu do świata i ludzi. Więzi rodzinne wpłynęły także na losy Natalii; ta postać będzie musiała zmierzyć się ostatecznie z historią, którą przez pół wieku wypierała z pamięci. Tu muszę przyznać, że naprawdę nie wpadłam na to, co wymyśliła autorka – a przecież fakt, który mam na myśli, nie był jakoś wybitnie trudny do ogarnięcia; można było pewne rzeczy połączyć. Ale tym większe brawa dla pisarki. I jeszcze ten sposób, w jaki o tym poinformowała: jedno zdanie i bach, taka bomba. Aż musiałam wrócić i przeczytać to jeszcze kilka razy.

Żal się rozstawać z Natalią i Niną, ale na szczęście Liliana Fabisińska nie zarzeka się, że to już koniec. „Na razie”, to te dwa kluczowe słowa, bo kto wie, może jeszcze kiedyś te jedyne w swoim rodzaju bohaterki powrócą. Czy bym tego chciała? Oczywiście, że tak, a najbardziej jestem ciekawa, jak będzie się układało Ninie z... o tym cicho sza, zajrzyjcie do książek z tego cyklu. Nie pożałujecie. 

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Wydawnictwu Filia.