Antonia Senior "Córka rewolucji"

Antonia Senior „Córka rewolucji”, Czwarta Strona 2016, ISBN 978-83-7976-522-5, stron 536

Jest rok 1640. Henrietta Challoner dorasta w cieniu śmierci swojej matki, która zmarła przy porodzie. Od tamtego czasu jej babka twierdzi, że jest przeklęta, a ojciec nie wylewa za kołnierz. Jednocześnie jednak ojciec nie szczędzi córce czułości i podoba mu się, gdy Hen zabiera głos w dyskusjach. Henrietta chciałaby się kształcić, ale babka twierdzi, że przyszłej żonie i matce akademicka wiedza do niczego nie jest potrzebna. Czasy stają się coraz bardziej niespokojne, narasta spór między parlamentarzystami, a zwolennikami króla. Gdy wybucha wojna domowa, dwaj bracia dziewczyny, Ned i Sam, stają po przeciwnej stronie barykady. Hen zakochuje się w Willu, ale jej ojciec twierdzi, że chłopak nie ma grosza przy duszy, a i jego bliscy nie akceptują kupieckiej córki. 

Po ostatnim niefarcie z przykładem beletrystyki historycznej, czyli rozczarowaniu „Wygnaną królową” Mercedes Salisachs, z lekką obawą przystępowałam do lektury „Córki rewolucji”. Niby wszystko miało być tak, jak lubię, czyli losy kobiety, młodej dziewczyny, na tle wielkiej, burzliwej historii, a jednak lęk pozostał, bo u Salisachs takaż fabuła nie przyniosła oczekiwanych rezultatów. Na szczęście jednak już pierwsze strony przekonały mnie, że tym razem będzie inaczej. Antonia Senior, historyk z dyplomem Uniwersytetu w Cambridge, dziennikarka i recenzentka, osadziła akcję swojego debiutu w XVII-wiecznym Londynie, targanym nieustającymi sporami między zwolennikami i przeciwnikami króla Karola Stuarta oraz między papistami a purytanami.

Senior spojrzała na ówczesny konflikt oczami bohaterki, której bracia sami byli skonfliktowani, a sama Henrietta powodowana siostrzaną miłością starała się ocalić całą ich trójkę. Choć miała swoje poglądy, nigdy nie pozwoliła, by stały się one ważniejsze od uczuć; nie chciała dokonywać wyboru, który brat jest dla niej ważniejszy; chciała pokoju i normalności; chciała znów doczekać chwili, gdy rodziny przestaną być rozdarte między siłą więzi rodzinnych, a wiernością ideałom.

Trzeba przyznać, że odmalowanie tła rewolucyjnej Anglii wyszło autorce po mistrzowsku. Ogólnie odniosłam wrażenie, że całość jest bardzo plastyczna, a prezentowane wydarzenia i postaci stają czytelnikowi przed oczami jak żywe. Sama główna bohaterka budzi ogromną sympatię, najpierw jako niepokorna nastolatka ze skłonnością do szaleństw i brawury, a potem jako dojrzewająca młoda kobieta, która będzie musiała zadbać o codzienny byt swoich bliskich. To wreszcie dziewczyna, która zakochuje się po raz pierwszy, ale nie jest to uczucie z gatunki „i żyli długo i szczęśliwie”, bo nagle się okaże, że mimo doskonałości porozumienia i bliskości, jednak pochodzą z dwóch różnych światów. To także niewiasta, która nie godzi się z powszechną dominacją mężczyzn i chce głośno mówić o prawach dla kobiet.

Od momentu zaznaczenia odmienności w poglądach Sama i Neda, zastanawiałam się, jak właściwie autorka rozstrzygnie tę kwestię. Tego jednak, co zrobiła, nigdy bym się nie spodziewała i chyba nie potrafię jej tego wybaczyć. Wybrała rozwiązanie chyba najbardziej bolesne z możliwych.

„Córka rewolucji” ma, według mnie, tylko jedną wadę: jest pisana w czasie teraźniejszym, a ja bardzo nie lubię tego rodzaju narracji. Jednak pomijając to czysto subiektywne odczucie, sądzę, że Antonia Senior doskonale wybrała sobie typ literatury na debiutancką powieść. W szczegółach oddane tło historyczne tworzy perfekcyjną całość z wiarygodnością kreacji fikcyjnych bohaterów. Dla mnie to naprawdę bardzo solidna, rzetelna powieść historyczna.

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona.