Karolina Szewczykowska "Druga strona miasta"

Karolina Szewczykowska „Druga strona miasta”, Prószyński i S-ka 2017, ISBN 978-83-8097-036-6, stron 520

W swoim własnym domu zostaje zamordowana ceniona aktorka Luiza Orłowicz. Komu przeszkadzała kobieta, którą wszyscy najwyraźniej lubili, to pytanie będzie musiał sobie zadać prokurator Aleksander Zawadzki, który rodzinę Orłowiczów, niestety, zna. Ojciec Luizy, Zbigniew, jest właścicielem firmy farmaceutycznej, która w przeszłości była oskarżana o wprowadzenie na rynek nielegalnych leków, ale sprawę umorzono. Krążą plotki, że dzieci Orłowicza chcą sprzedać swoje udziały w firmie. Gdy ginie następna kobieta, pytań rodzi się coraz więcej, a dodatkowo wszystko wydaje się łączyć z osobą Henryka Lorenca, któremu prokurator coś zawdzięcza, a który jego niegdysiejszego przyjaciela, Modesta Tokaja, doprowadził do odejścia z policji. 

Polskie debiuty, zwłaszcza kryminalne, to jest coś, co bardzo lubię. Do każdego podchodzę z dużym kredytem zaufania, wychodząc z założenia, że na pewno nie jest łatwo skonstruować dopracowaną na wszystkich poziomach intrygę z trupem na pierwszym planie, że tak to ujmę nieelegancko. Karolina Szewczykowska jest radcą prawnym, w sumie nie dziwi więc jakoś szczególnie, że na środowisko i akcję swojego debiutu wybrała prokuraturę i śledztwo prowadzone po śmierci znanej aktorki. Czy jednak jej pierwszą książkę można zaliczyć do debiutów spektakularnych? O tym za chwilę.

Muszę przyznać, że początkowo fabuła wydawała mi się bardzo zawiła; zupełnie nie mogłam się połapać, kto jest kim i jaką odgrywa rolę. Był nawet moment, że poczułam się trochę przytłoczona i zastanawiałam się, czy warto brnąć dalej w tę książkę. Ale po jakimś czasie coś zaskoczyło i pojawiło się odczucie złapania wiatru w żagle – czy raczej złapała go fabuła i czytało mi się już o wiele lepiej. Ale trzeba sobie również szczerze powiedzieć, że sielankowej atmosfery czułej, oddanej sobie rodzinki to tu na pewno nie zaznamy. Im dalej zagłębiamy się w historię familii Orłowiczów, tym bardziej miałam wrażenie, że oblepia mnie jakieś bagienne błoto. Mimo że wydarzenia toczą się na przestrzeni kilku czerwcowych dni, wydawało mi się, jakby panowała niezmącona żadnym błyskiem światła, ponura, najczarniejsza listopadowa noc. Wspomnienia, do jakich dociera dzięki swojej terapeutce Luiza, są wyjątkowo mroczne, a skala tragedii, jaka dotknęła Orłowicz w młodości, jest po prostu przytłaczająca. Miała tego pecha, że przyszła na świat w rodzinie, w której każdy miał coś za uszami – i będzie to naprawdę delikatne określenie, by nie użyć tego, że i Zbigniew, i Marek, i Barbara z Jackiem, a wreszcie Lorenc i Suchocki mieli, jak dla mnie, cechy rasowych psychopatów. 

Nie wszystkie elementy układanki dotyczące życia prywatnego prokuratora Zawadzkiego i Modesta Tokaja zostały ułożone, nie sądzę więc, by Szewczykowska pozostawiła „Drugą stronę miasta” jako zamkniętą całość – myślę, że możemy się w najbliższym czasie spodziewać drugiego tomu. I tu przychodzi czas odpowiedzieć na pytanie zadane powyżej. Ujmę to tak: zdarzają się debiuty kryminalne, które zwyczajnie olśniewają – takim było dla mnie ostatnio „Najgorsze dopiero nadejdzie” Roberta Małeckiego; wszystko od A do Z było w nim perfekcyjne. „Druga strona miasta”, no cóż, już takiego entuzjazmu nie wzbudza. Bez wątpienia ma potencjał, ale nie wiem, czy nie lepiej by było, gdyby autorka poszła w stronę prostszej fabuły albo chociaż zmniejszenia liczby postaci. Ogólnie myślę, że źle nie było, ale też mogło być o wiele lepiej.   

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka.