Magdalena Majcher "Stan nie!błogosławiony"

Magdalena Majcher „Stan nie!błogosławiony”, Pascal 2017, ISBN 978-83-7642-885-7, stron 384

Życie Poli nie mogłoby układać się lepiej. Jest szczęśliwą mężatką, a związek z Jakubem niezmiennie kwitnie. Robi to, co lubi, czyli pisze, głównie artykuły, ale przymierza się też do zakończenia swojej pierwszej powieści. Cieniem kładzie się jedynie toksyczna relacja z matką, dla której wszystko, co robi córka, nie jest dość dobre; ale za to pełnię akceptacji kobieta znajduje u babci męża, która go wychowywała po wypadku jego rodziców – starsza pani zawsze wie, jak wesprzeć żonę wnuka. Markowscy nie myślą jeszcze o dziecku, gdy los stawia ich przed faktem dokonanym: Pola jest w ciąży, a pierwsze badania wskazują, że dziecko może mieć zespół Downa. Przed Polą i Jakubem trudne chwile – czy miłość, która ich łączy, pomoże im je przetrwać?

Magdalena Majcher do tej pory była dla mnie koleżanką „po fachu”, czyli autorką bloga i recenzentką książek. W zeszłym roku zadebiutowała powieścią „Jeden wieczór w Paradise”, na którą, przyznaję to od razu zupełnie szczerze, jakoś nie miałam ochoty (choć lubię debiuty), gdyż opis zasugerował mi obyczajówkę, jakich wiele na rynku. Z drugą było już inaczej; poruszony w niej temat bardziej mnie zaintrygował, postanowiłam więc zaryzykować. A kto ryzykuje, ten, czasem, ma. Ja mam za sobą powieść na całkiem przyzwoitym poziomie, którą czytało mi się z zaskakującą przyjemnością.

Największym atutem „Stanu...” jest dla mnie to, że mamy tutaj samo życie. Bohaterka zbliża się do trzydziestki, realizuje się na polu zawodowym, małżeństwo jest dla niej źródłem radości i spełnienia, a macierzyństwo na razie odkłada w czasie. Ale że los jest przewrotny i lubi zaskakiwać, tak i Pola początkowo przeżywa szok, gdy widzi na teście ciążowym dwie kreski. Nie dość, że według niej to niewłaściwy moment, to jeszcze ta wiadomość: dziecko może mieć wady genetyczne. Autorka poruszyła w powieści nie tylko motyw samych dziewięciu miesięcy oczekiwania na dziecko (a że sama ma ich dwoje i opierała się na własnych doświadczeniach, to absolutnie nie ma się tutaj do czego przyczepić), ale przede wszystkim oczekiwania na dziecko, które może być chore i wszystkiego, co z tym związane. Diagnostyka prenatalna, kwestia decyzji: zrobić badanie, które jest inwazyjne i niesie za sobą ryzyko poronienia, czy może tylko czekać i jak najlepiej przygotować się na narodziny potomka z wadą genetyczną – o tym pisze Majcher na przykładzie Poli i Jakuba. Pod tym względem fabuła na pewno nie jest łatwa, bo wręcz fizycznie czuje się stres, jaki stał się udziałem postaci; dodatkowo jeszcze nie-matkom autorka każe się zastanowić, co same by zrobiły na miejscu Poli (choć oczywiście żadna nie zakłada, że będzie musiała przez coś takiego przechodzić).

Oprócz Poli i jej męża, „Stan...” ma jeszcze dwie postaci, które zbudowano na zasadzie kontrastu. I jakkolwiek chyba nigdy nawet o postaci z książki nie da się powiedzieć, że jest czarna albo biała, tak babcia Aniela i Bożena, matka Markowskiej, takie właśnie dla mnie są. Tą czarną jest Bożena, bohaterka z rodzaju tych, które sprawiają, że zawsze trafia mnie szlag. Obłuda, hipokryzja, podwójna moralność, bo z jednej strony krzywdzi innych, najbliższych przecież, a z drugiej jest pobożną, przykładną katoliczką – uff, chyba nie muszę opisywać dalej, już samo to wystarczy, by wyobrazić sobie tę postać i wizja ta będzie czymś w rodzaju koszmaru...

„Stan nie!błogosławiony” na pewno nie jest powieścią szczególnie odkrywczą czy nowatorską, ale ma tę zaletę, że jest bardzo dobrze napisana. Magdalena Majcher dysponuje solidnym warsztatem i ma ten dar, że potrafi pisać z lekkością i naturalnym wdziękiem. Mam nadzieję, że będzie się rozwijać i kiedyś zaskoczy czymś nieszablonowym, niestereotypowym. Wydaje mi się, że ją na to stać, że ma ku temu warunki.

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Autorce i Wydawnictwu Pascal.